Węglik krzemu
Z Wikipedii
Węglik krzemu - inaczej karborund - materiał ceramiczny z grupy węglików o ogólnym wzorze SiC. Istnieją jego dwie odmiany krystaliczne α i β.
Węglik krzemu znalazł się w obszarze zainteresowań nauki pod koniec XX w., w związku z poszukiwaniami nowych, niedrogich materiałów ściernych. Pierwsza metoda, opatentowana przez jej wynalazcę, E. G. Achesona, polegała na reakcji krzemionki i węgla w piecu elektrycznym. Do dzisiaj jest stosowana ona w nieznacznie tylko zmodyfikowanej formie. Węglik krzemu można też otrzymywać w wyniku pirolizy polikarbosilanów.
Węglik krzemu zwany jest czasami karborundem ze względu na jego twardość, która zawiera się pomiędzy twardością diamentu i korundu.
Główną zaletą węglika krzemu jest jego twardość, której wartość wynosi wg skali Brinella 1150, wg skali Mohsa 9,5. Inną jego zaletą jest bardzo wysoka odporność termiczna. Jest to jednak materiał bardzo kruchy. W czystej postaci jest bezbarwny, spotykane najczęściej zabarwienie powodowane jest zanieczyszczeniem. Pod normalnym ciśnieniem nie ulega stopieniu, ale sublimuje w temperaturze powyżej 2273 K.
Węglik krzemu bywa stosowany do pokrywania powierzchni ciernych pracujących w wysokich temperaturach, (np.: powierzchnie boczne cylindrów silników), a także jako osłony termiczne w pojazdach kosmicznych.
Właściwości węglika krzemu:
- gęstość 3,217 g/cm³,
- kruchość,
- wysoka stabilność termiczna,
- brak reakcji z kwasami,
- wrażliwość na działanie zasad,
- ulega utlenianiu w temperaturze powyżej 1673 K, tworząc warstwę ochronną z SiO2,
- posiada wysoką przewodność cieplną i elektryczną.
