Urzędy ziemskie

Z Wikipedii

Urzędy Ziemskie w I Rzeczypospolitej wywodziły się z urzędów książęcych z czasów rozbicia dzielnicowego.

Najważniejszymi urzędnikami ziemskimi byli wojewoda i kasztelan, gdyż z urzędu wchodzili do Senatu. Po nich w każdej ziemi następowali pozostali urzędnicy. W większości były to godności honorowe. Urzędy ziemskie dzieliły się na dygnitatrskie (łac. dignitates) i officia. Dygnitarzami byli: wojewoda, kasztelan, podkomorzy i sędzia ziemski. Officia to urzędy: stolnika, podstolego, cześnika, podczaszego, łowczego, miecznika, chorążego i wojskiego

Porządek starszeństwa sprecyzowała konstytucja (ustawa sejmowa) z 1611 roku.

I tak w Koronie po urzędach senatorskich następowali kolejno:

1. podkomorzy
2. starosta grodowy
3. chorąży
4. sędzia ziemski
5. stolnik
6. podczaszy
7. podsędek
8. podstoli
9. cześnik
10. łowczy
11. wojski większy
12. pisarz ziemski
13. miecznik
14. wojski mniejszy

Na Litwie kolejność była następująca:

1. ciwun
2. marszałek ziemski
3. podkomorzy
4. starosta grodowy
5. chorąży
6. sędzia ziemski
7. wojski większy
8. stolnik
9. podstoli
10. pisarz ziemski
11. podwojewodzi albo podstarości
12. sędzia grodzki
13. pisarz grodzki
14. podczaszy
15. cześnik
16. horodniczy
17. skarbnik
18. łowczy
19. miecznik
20. koniuszy
21. oboźny
22. strażnik
23. krajczy
24. leśniczy
25. mostowniczy
26. budowniczy

[edytuj] Zobacz też

• urzędy centralne, urzędy senatorskie, zasada incompatibilitas

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Urzędy główne i sejmowanie do połowy XVIII w. z Feliks Koneczny, "Dzieje administracji w Polsce w zarysie"

 To jest tylko zalążek artykułu związanego z historią, Polską i prawem. Jeśli możesz, rozbuduj go.