Tybetańska Księga Umarłych
Z Wikipedii
Tybetańska Księga Umarłych (tyb.བར་དོ་ཐོས་གྲོལ Bardo thödol) - rytualny buddyjski tekst odczytywany zmarłemu i opisujący proces umierania oraz pośmiertne stany umysłu. Według przekazu zawartego w tej księdze, świadomość zmarłego człowieka, zanim zamanifestuje się ponownie w nowym wcieleniu, doświadcza różnego rodzaju wizji, archetypowych wytworów indywidualnej i zbiorowej podświadomości. Sposób, w jaki reaguje się na owe wizje, z których jedne budzą przerażenie a inne silne przyciąganie, w dużym stopniu warunkuje okoliczności przyszłej egzystencji.
W swej istocie wszystkie obrazy przeżywane w stanie pośrednim są wyrazem umysłu zmarłego, nie powinno się więc ich bać czy pożądać, należy rozpoznać je jako iluzoryczne manifestacje pierwotnej i niczym nieograniczonej ponadosobowej przytomności, którą w buddyzmie nazywa się Stanem Prawdy (dharmakaya). Podobnie iluzoryczną naturę posiadają również wszystkie formy postrzegane przez nas w tym życiu, w stanie pośrednim pomiędzy narodzeniem a śmiercią.
Na język polski Tybetańską Księgę Umarłych przełożył Ireneusz Kania (1. wydanie: Literatura na Świecie, nr 8-9/1985; 1. wydanie książkowe: Kraków: Oficyna Literacka 1993).
