Taśma filmowa
Z Wikipedii
Taśma filmowa – celuloidowy, perforowany, światłoczuły nośnik filmu, negatyw lub kopia pokazowa pozytywowa – najczęściej o szerokości 35 mm ale także 16, 8 i 70 mm. Najpopularniejsze z firm produkujące materiały filmowe: Kodak, Fujifilm, Agfa i nie istniejącą już ORWO.
Na taśmie film jest zapisany w postaci pojedynczych klatek – kadrów, przesuwających się w projektorze kinowym z prędkością 24 klatki na sekundę lub 25 (Europa) (w epoce kina niemego było to 16 klatek na sek.). Oprócz obrazu z boku kadru znajduje się ścieżka dźwiękowa. Perforacja służy do przesuwu taśmy w projektorze i kamerze. Coraz rzadziej są stosowane inne szerokości taśmy – 70, 16, 8 mm i Super 16 i Super 8 mm.
W ciągu ponad stu lat istnienia kinematografii wymyślono wiele formatów zapisu obrazu na taśmie filmowej. Format standardowy to klatka w proporcjach 1,37:1. W latach 60. i 70. popularny był format panoramiczny CinemaScope z proporcjami obrazu – 2,35:1. Obecnie w kinach powszechnie stosuje się tzw. kaszetę z proporcjami obrazu – 1,85:1 lub 1,66:1. Taśma 70 mm znalazła zastosowanie przy wyświetlaniu obrazów trójwymiarowych w systemie IMAX. Ekran ma tu proporcje 1 : 1,43 a kadr jest ustawiony na taśmie poziomo a nie pionowo jak na taśmie 35 mm.
[edytuj] Ciekawostka
W najpowszechniejszym standardzie kinowym (taśma 35 mm), jedna sekunda filmu mieści się na 40cm taśmy co dla 120 minutowego daje całkowitą długość taśmy filmowej około 2880 metrów.
