Shakuhachi
Z Wikipedii
Shakuhachi (jap. 尺八) jest japońskim fletem prostym, wykonywanym tradycyjnie z dolnej części bambusa. W niektórych szkołach buddyzmu zen jest on używany jako instrument do praktyki, nazywanej suizen.
[edytuj] Informacje ogólne
Termin shakuhachi oznacza dosłownie tradycyjną długość instrumentu, tj. 1.8 stopy (niecałe 55 cm). W języku japońskim słowo to składa się z dwóch znaków:
- shaku (尺) oznacza stopę (dawną jednostkę miary), równą 30,3 cm (0,994 stopy angielskiej), która dzieli się na dziesięć (a nie dwanaście części),
- hachi (八) to osiem, co w tym kontekście oznacza osiem dziesiątych części stopy.
Tak więc shaku-hachi oznacza dosłownie jedną stopę osiem, który to wymiar jest standardowym wymiarem tego instrumentu. Jednak długości mogą sięgać nawet do 3.3 shaku. Im dłuższy flet, tym niższa jest tonacja jego dźwięku.
[edytuj] Historia
Bambusowy flet przywędrował do Japonii z Chin przez Koreę. Obecne shakuhachi różni się jednak znacząco od swojego pierwowzoru na skutek stuleci ewolucji tego instrumentu w Japonii.
W okresie średniowiecznym shakuhachi odegrało bardzo istotną rolę dla mnichów zen szkoły Fuke, znanych też jako komuso ("kapłani pustki"). Używali oni go jako narzędzia praktyki duchowej. Ich utwory, nazywane koten honkyoku, były dostosowane do oddechu grającego i traktowane bardziej jako medytacja niż muzyka.
[edytuj] Ciekawostki
- Shaku-hachi w swojej twórczości wykorzystała Enigma.
- Shaku-hachi można usłyszeć w utworze "Nobody's Listening" zespołu Linkin Park
