Seabiscuit

Z Wikipedii

Seabiscuit (23 maja 1933 - 17 maja 1947) – amerykański ogier wyścigowy, zdobył popularność w okresie wielkiego kryzysu, odnosząc liczne zwycięstwa w prestiżowych gonitwach w latach 1936-1940, gdy dosiadał go jednooki kanadyjski dżokej Johnny "Red" Pollard (1909-1981).

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: Styl. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

[edytuj] Młodość

Seabiscuit był synem ogiera Hard Tucka i klaczy Swing On. Urodził się na farmie Claiborne w Kentucky. Był niezwykle niski jak na ogiera wyścigowego i to przesądziło o jego pozbyciu się przez właścicieli. Ogier trafił do trenera-legendy Jamesa Fitzsimmonsa.

Fitzsimmons postanowił zrobić z Seabiscuita konia wyścigowego, jednak mimo wysiłku nie udało mu się. Chociaż zdarzały się gonitwy w których Seabiscuit odnosił sukcesy. Fitzimmons stwierdził że koń jest po prostu leniwy i dlatego wystawiał go w większej ilości gonitw niż inne konie. W sumie do 1936 roku Seabiscuit wziął udział w ok 35 gonitwach (co stanowi liczbę 3 razy większą niż w przypadku przeciętnego ogiera wyścigowego w tym wieku). Ale mimo iż Fitzsimmons nie widział dla niego szans w największych gonitwach nie chciał się go pozbywać. Jednak przywiązanie tak znakomitego trenera nie wystarczyło i w 1936 roku konia zakupił milioner Charles Howard.

[edytuj] W stajni Howarda

Wyboru konia dokonał zatrudniony przez Howarda trener - Tom Smith. Smitha nie przerażał wygląd Seabiscuita, gdyż uznał iż koń ma serce do walki. W przeciwieństwie do stajni gdzie trenerem był Fitzsimmons tutaj Seabiscuit mógł liczyć na większą uwagę poświęconą ze strony tak właściciela jak i trenera. Metody Smitha były na tyle skuteczne że w szybkim tempie koń zaczął odzyskiwać wiarę we własne możliwości.

16 sierpnia 1936 roku Tom Smith znalazł dla Seabiscuita odpowiedniego dżokeja. Był nim dwudziestosześcioletni Kanadyjczyk John Pollard (Pollard miał dwa przydomki - z uwagi na kolor włosów mówiono na niego Rudy (Red), a z czasów gdy walczył w ulicznych walkach bokserskich - Puma).

Koń i dżokej od razu znaleźli wspólny język. Ku zaskoczeniu Smitha koń był szybki do tego stopnia że osiągał czasy zdecydowanie lepsze od rekordów torów na których trenował i startował. Pierwszy start w barwach stajni Howarda Seabiscuit zanotował pod koniec sierpnia 1936 roku. W Detroit koń zajął dobre 4 miejsce, co było głównie spowodowane małym doświadczeniem konia w ważnych gonitwach. jednak Howard, Smith i Pollard zrozumieli, że koń może wziąć udział w jednej z największych gonitw Santa Anicie.

W kolejnych gonitwach Seabiscuit potwierdzał wielki talent jaki w nim drzemie. Z czasem zaczęło to stanowić problem. Jako że Santa Anita była gonitwą handicapową Smith nie mógł pokazać do końca możliwości Seabiscuita, aby nie przydzielono mu zbyt dużego obciążenia. Smith zaczął więc ukrywać treningi konia, co z czasem stało sie swego rodzaju grą między nim a dziennikarzami. Innego rodzaju problemem był brak koni do sparingów dla Biscuita. Stało się tak, gdyż lubił się on znęcać nad końmi z którymi trenował.