Samuel Goldflam

Z Wikipedii

Samuel Goldflam (ur. 15 lutego 1852, zm. 26 sierpnia 1932 w Warszawie) – polski lekarz internista i neurolog żydowskiego pochodzenia.

Jego prace dotyczyły miastenii (określanej niekiedy chorobą Erba-Goldflama) i chromania przestankowego, prowadził badania mikroskopowe układu nerwowego. Opisał w 1902 roku objaw apokamnozy patognomoniczny dla miastenii, w 1930 podał przebieg łuku odruchowego dla odruchu Rossolimo, opisał objaw zblednięcia stopy po wykonaniu nią kilku ruchów czynnych (tzw. objaw Goldflama-Oehlera) występujący w stwardnieniu rozsianym.

W 1875 uzyskał dyplom i zaczął pracę w klinice chorób wewnętrznych w Szpitalu Św. Ducha prof. Wilhelma Dusana Lamba. W czasie I wojny światowej wyodrębnił chorobę kości i stawów pod nazwą osteoarthropathia dysalimentaria. W 1882 uczył się u Carla Westphala w Niemczech i Jean-Martina Charcota w Paryżu. Wraz z Januszem Korczakiem i Gerszonem Lewinem rozwinął szeroką działalność społeczną.

Zbudował Szpital dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie, był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Otworzył i prowadził przez 40 lat bezpłatną poliklinikę w Warszawie przy ul. Granicznej 10 dla niezamożnych chorych. Z Edwardem Flatau wybudował Naukowy Instytut Patologiczny w Szpitalu na Czystem w Warszawie. Był organizatorem Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego, założycielem Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego i pierwszym jego prezesem, członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Samuel Goldflam jest pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 33, rząd 1).

[edytuj] Bibliografia

• Eufemiusz J. Herman, Historia Neurologii Polskiej, Polska Akademia Nauk, tom XCVII, 1975, Wrocław.