Sławomir (książę obodrzycki)
Z Wikipedii
Sławomir (łac. Sclaomir, zm. 821, Saksonia) — obodrzycki książę wielkoplemienny w latach 809[1]–819.
Spis treści |
[edytuj] W obozie Franków (809–817)
Został powołany na tron po tragicznej śmierci Drożka. W 811 roku próbował przywrócić zwierzchność obodrzycką nad plemionami Glinian i Bytyńców, którzy wkrótce po śmierci Drożka zrzucili zależność od Obodrzyców. Cztery lata później, w 815 roku, posiłkował cesarza Ludwika Pobożnego podczas interwencji frankijskiej w Danii, najpierw w zimie tegoż roku, w ramach całkowicie nieudanej wyprawy sasko-obodrzyckiej, a następnie późną wiosną (koniec maja), tym razem same już wojska frankijskie. Ta druga wyprawa również nie zakończyła się sukcesem i po spustoszeniu środkowej Danii jej uczestnicy wycofali się do Saksonii.
[edytuj] O władzę nad Obodrzycami (817–821)
W 817 roku Ludwik Pobożny zażądał od Sławomira podzielenia się władzą nad Obodrzycami z Czedrogiem, synem Drożka. Możliwe, że cesarz dążył, przez ten podział, do osłabienia władztwa obodrzyckiego. Nie wykluczone także, że usłuchał on próśb samego Czedroga i popierających go możnych. Stanowisko tych ostatnich mógł Ludwik poznać, gdy w lipcu 815 roku poselstwo obodrzyckie bawiło na dworze cesarskim[2]. W odpowiedzi Sławomir zawarł, jeszcze w tym samym roku, przymierze z władcami duńskimi — synami Godfreda — przeciwko cesarstwu. Jednak działania wojenne ograniczyły się do, niezakończonego sukcesem, oblężenia nadgranicznej twierdzy Eselfeld przez wojska duńsko-obodrzyckie. Do interwencji, mającej na celu pokonanie Sławomira, doszło dopiero w 819 roku. Został on pokonany w polu przez wojska frankijskie i wzięty niedługo potem, w wyniku utraty poparcia u współplemieńców, do niewoli. Po przybyciu do Akwizgranu postawiono go przed sądem cesarskim. Cesarz, także w oparciu o zeznania możnych obodrzyckich, otwarcie oskarżających Sławomira o różnorakie przestępstwa, skazał go na wygnanie, które w tym wypadku równało się właściwie internowaniu na terenie cesarstwa.
Sławomir przebywał na wygnaniu przez cztery lata, aż do 821. W tym roku Ludwik Pobożny, wobec utraty zaufania do Czedroga, ponownie desygnował wygnańca na księcia obodrzyckiego i pozwolił mu na powrót. Jednak podczas podróży zapadł mocno na zdrowiu i, zdążywszy wcześniej przyjąć chrzest, umarł na obczyźnie.
[edytuj] Bibliografia
- Labuda G., Sławomir [w:] Słownik Starożytności Słowiańskich, t. V, Wrocław 1975, ISBN 83-04-00080-6 (całość), s. 241–242.
- Turasiewicz A., Dzieje polityczne Obodrzyców: od IX wieku do utraty niepodległości w latach 1160–1164, Kraków 2004, ISBN 83-88508-65-2, s. 52–55.
[edytuj] Przypisy
- ↑ W źródłach pojawia się dopiero w 817. Por. A. Turasiewicz, Dzieje polityczne Obodrzyców: od IX wieku do utraty niepodległości w latach 1160–1164, Kraków 2004, s. 52–53. Jedynie J. Strzelczyk, Zapomniane narody Europy, Wrocław 2006, s. 237, ma pewne wątpliwości, czy Sławomir był bezpośrednim następcą Drożka.
- ↑ A. Turasiewicz, Dzieje polityczne Obodrzyców..., s. 53–54.
