Rynienka podnosowa
Z Wikipedii
Rynienka podnosowa (łac. philtrum, z gr. φίλτρον) – krótkie i płytkie zagłębienie biegnące w linii środkowej twarzy, od przegrody nosa do wargi górnej, ograniczone od dołu guzkiem wargi górnej (tuberculum labii superioris).
Spis treści |
[edytuj] Embriologia
Rynienka podnosowa powstaje w miejscu połączenia wyrostków szczękowego i nosowego środkowego.
[edytuj] Patologia
Nieprawidłowe połączenie struktur twarzoczaszki w embriogenezie, między innymi wspomnianych wyrostków szczękowego i nosowego środkowego, może doprowadzić do rozszczepu wargi górnej obejmującego też rynienkę podnosową. Długa rynienka podnosowa jest cechą dysmorficzną, występującą w części przypadków zespołu KBG, zespołu Cornelii de Lange i zespołu Williamsa i Beurena; szeroka philtrum występuje w zespole Aarskoga, wygładzenie rynienki podnosowej może być cechą alkoholowego zespołu płodowego i zespołu Freemana i Sheldona, jej skrócenie występuje u niektórych pacjentów z zespołem cri du chat, zespołem Cohena, zespołem Smith i Magenis albo zespołem ustno-twarzowo-palcowym (OFDS).
[edytuj] Rola w kulturze
Starożytni Grecy uważali to miejsce za jedno najbardziej czułych miejsc ludzkiego ciała, stąd jego nazwa, pochodząca od czasownika φίλειν oznaczającego "całować, kochać"[1]. Według Talmudu, Bóg zsyła do każdego dziecka w łonie matki anioła, który przekazuje mu słowa prawdy. Przed narodzeniem, dotyka miejsca nad wargą dziecka i wszystko co zostało mu powiedziane, jest zapominane.
Przypisy
[edytuj] Bibliografia
- Janina Sokołowska-Pituchowa (red.): Anatomia człowieka. Podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2005, s. 503. ISBN 83-200-3185-0.
