Quintin Hogg
Z Wikipedii
Quintin McGarel Hogg, 2. wicehrabia Hailsham KG, CH (ur. 9 października 1907 w Londynie, zm. 12 października 2001 tamże), brytyjski arystokrata, prawnik i polityk, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Anthonyego Edena, Harolda Macmillana, Aleca Douglasa-Home'a, Edwarda Heatha i Margaret Thatcher.
Spis treści |
[edytuj] Wczesne lata życia
Był synem Douglasa Hogga, 1. wicehrabiego Hailsham, Lorda Kanclerza w gabinecie Stanleya Baldwina. Wykształcenie odebrał w Eton College i w Christ Church na Uniwersytecie Oksfordzkim. Po studiach poświęcił się karierze akademickiej. W 1931 r. został członkiem All Souls College. Początkowo wykładał nauki klasyczne (dotyczącego starożytności). Później jednak ukończył fakultet prawniczy i w 1932 r. został powołany do Lincoln's Inn.
W 1938 r. został wybrany kandydatem Partii Konserwatywnej w wyborach uzupełniających w okręgu Oxford. Dzięki zwycięstwu w tych wyborach zasiadł w ławach Izby Gmin. W maju 1940 r. poparł Winstona Churchilla na stanowisku premiera. Przez krótki czas walczył na froncie afrykańskim jako dowódca plutonu Brygady Strzelców. W sierpniu 1941 r. został ranny w kolano, co omal nie kosztowało go utratę prawej nogi. Po tym wydarzeniu wycofano go ze służby czynnej. Hogg służył w sztabie generała Henryego Wilsona zanim odszedł z armii w stopniu majora. W 1945 r. został podsekretarzem stanu w ministerstwie lotnictwa w gabinecie dozorującym Winstona Churchilla.
[edytuj] Kariera polityczna
Po śmierci ojca w 1950 r. Hogg odziedziczył tytuł 2. wicehrabiego Hailsham i zasiadł w Izbie Lordów. W tym czasie nad karierę polityczną przedkładał karierę w korporacji adwokackiej. Z tego powodu nie otrzymał żadnego stanowiska po powrocie konserwatystów do władzy w 1951 r. Dopiero w 1956 r. Anthony Eden powierzył mu stanowisko pierwszego lorda Admiralicji. Kiedy premierem został Macmillan (1957 r.) Hailsham został ministrem edukacji. W latach 1957-1959 był przewodniczącym Partii Konserwatywnej i Lordem Przewodniczącym Rady. W 1959 r. został Lordem Tajnej Pieczęci. W 1960 r. został ponownie Lordem Przewodniczącym Rady oraz przewodniczącym Izby Lordów.
Rezygnacja Macmillana ze stanowiska premiera w 1963 r. sprawiła, że Hailsham stał się jednym z kandydatów na jego następcę. Jednak aby został liderem partii oraz premierem należało być członkiem Izby Gmin. Hailsham planował wykorzystać niedawno uchwalony Peerage Act aby zrezygnować z tytułu parowskiego i wystartować w wyborach do Izby Gmin. Jednak styl prowadzenia przez niego agitacji (prezentowanie publicznie nowonarodzonego dziecka, czy też rozdawnie odznak z liderą "Q") nie zyskał uznania wśród członków partii i nowym premierem został ostatecznie innych członek Izby Lordów, Alec Douglas-Home, który zrezygnował z tytuł hrabiego Home. Hailsham również zrezygnował ze swojego tytułu i wygrał wybory uzupełniające w okręgu St Marylebone.
Za czasów Douglasa-Home Hogg utracił stanowisko przewodniczącego Izby Lordów. Pozostał jednak Lordem Przewodniczącym Rady oraz młodszym ministrem ds. sportu (urząd ten utworzono w 1962 r. i Hogg był jego pierwszą osobą na tym stanowisku). W 1964 r. został ministrem edukacji i nauki. Stanowisko to utrzymał tylko przez kilka miesięcy, gdyż w rozpisanych na ten rok wyborach zwyciężyła Partia Pracy.
[edytuj] Lord Kanclerz
Hogg sprawował różne stanowiska w konserwatywnych gabinetach cieni Douglasa-Home'a i Edwarda Heatha. Po powrocie konserwatystów do władzy w 1970 r. został mianowany Lordem Kanclerzem. Ponieważ to stanowisko mogło być piastowane tylko przez członka Izby Lordó Hogg zrezygnował z miejsca w Izbie Gmin i został kreowany parem dożywotnim jako baron Hailsham of St Marylebone. Był pierwszą osobą, która po rezygnacji z tytułu parowskiego powróciła do izby wyższej jako par dożywotni.
Po porażce Partii Konserwatywnej w wyborach 1974 r. lord Hailsham ogłosił wycofanie sięz polityki. Jednak po śmierci swojej żony Mary w wypadku podczas jazdy konnej w Sydney w 1978 r. zdecydował się na powrót na scenę polityczną. Rok później konserwatyści wygrali wybory i premier Margret Thatcher powierzyła Hailshamowi stanowisko Lorda Kanclerza. Hailsham był nim do 1987 r., kiedy ostatecznie wycofał się z polityki.
Lord Hailsham został w 1975 r. odznaczony Orderem Kawalerów Honorowych. W 1988 r. został kawalerem Orderu Podwiązki. Zmarł w 2001 r. Tytuł wicehrabiego Hailsham odziedziczył jego najstarszy syn, Douglas.
[edytuj] Rodzina
Jego pierwszą żoną była Natalie Sullivan. Małżeństwo to zostało zwarte w 1931 r. i zakończyło się rozwodem w 1943 r. z powodu romansu żony z szefem sztabu generała de Gaulle'a, François Couletem. Hogg poślubił następnie Mary Evelyn Martin w 1944 r. Mary zginęła w 1978 r. w wypadku podczas jazy konnej. W 1986 r. Hogg poślubił swoją trzecią żonę, Deirdre Margaret Shannon Aft, która zmarła w grudniu 1998 r.
Ze związku z Mary Evelyn Martin Hogg miał dwóch synów i trzy córki:
- Douglas Martin Hogg (ur. 5 lutego 1945), 3. wicehrabia Hailsham
- Mary Claire Hogg (ur. 15 stycznia 1947), dama Orderu Imperium Brytyjskiego
- Frances Evelyn Hogg (ur. 11 listopada 1949)
- James Richard Martin Hogg (ur. 1951)
- Katherine Amelia Hogg (ur. 18 października 1962)
[edytuj] Publikacje
- The Purpose of Parliament, 1946 r.
- The Case for Conservatism, Penquin Books, 1947 r.
- Science and Politics, 1963 r.
- autobiografia The Door Wherein I Went, Collins, Londyn, 1975 r.
- autobiografia A Sparrow's Flight: Memoirs, HarperCollins, Londyn, 1990 r.
[edytuj] Tytuły od narodzin do śmierci
- 1907 - 1929 : Quintin Hogg, Esq
- 1929 - 1938 : Czcigodny Quintin Hogg, Esq
- 1938 - 1950 : Czcigodny Quintin Hogg, MP
- 1950 - 1953 : Wielce Czcigodny wicehrabia Hailsham
- 1953 - 1956 : Wielce Czcigodny wicehrabia Hailsham, QC
- 1956 - 1963 : Wielce Czcigodny wicehrabia Hailsham, PC, QC
- 1963 - 1970 : Wielce Czcigodny Quintim Hogg, PC, QC, MP
- 1970 - 1975 : Wielce Czcigodny lord Hailsham of St Marylebone, PC, QC
- 1975 - 1988 : Wielce Czcigodny lord Hailsham of St Marylebone, CH, PC, QC
- 1988 - 2001 : Wielce Czcigodny lord Hailsham of St Marylebone, KG, CH, PC, QC
[edytuj] Linki zewnętrzne
Poprzednik Douglas Hogg, 1. wicehrabia Hailsham |
Wicehrabia Hailsham 1950-1963 |
Następca Douglas Hogg, 3. wicehrabia Hailsham |
Poprzednik David Eccles |
Minister edukacji Wielkiej Brytanii 1957 |
Następca Geoffrey William Lloyd |
Poprzednik Edward Boyle jako minister edukacji |
Minister edukacji i nauki Wielkiej Brytanii 1964 |
Następca Michael Stewart |
Poprzednik Peter Thorneycroft |
Minister spraw wewnętrznych w brytyjskim gabinecie cieni 1966-1970 |
Następca James Callaghan |
Poprzednik James Thomas, 1. wicehrabia Cilcennin |
Pierwszy lord Admiralicji 1956-1957 |
Następca George Douglas-Hamilton, 10. hrabia Selkirk |
Poprzednik Alexander Douglas-Home, 14. hrabia Home |
Lord Przewodniczący Rady 1957-1959 |
Następca Alexander Douglas-Home, 14. hrabia Home |
Poprzednik Rab Butler |
Lord Tajnej Pieczęci 1959-1960 |
Następca Edward Heath |
Poprzednik Alexander Douglas-Home, 14. hrabia Home |
Przewodniczący Izby Lordów 1960-1963 |
Następca Peter Carington, 6. baron Carrington |
Poprzednik Alexander Douglas-Home, 14. hrabia Home |
Lord Przewodniczący Rady 1960-1964 |
Następca Herbert Bowden |
Poprzednik Gerald Gardiner, baron Gardiner |
Lord Kanclerz 1970-1974 |
Następca Elwyn Jones, baron Elwyn-Jones |
Poprzednik Elwyn Jones, baron Elwyn-Jones |
Lord Kanclerz 1979-1987 |
Następca Michael Havers, baron Havers |
Poprzednik Oliver Poole |
Przewodniczący Brytyjskiej Partii Konserwatywnej 1957-1959 |
Następca Rab Butler |
Poprzednik Alexander Douglas-Home, 14. hrabia Home |
Lider Brytyjskiej Partii Konserwatywnej Izba Lordów 1960-1963 |
Następca Peter Carington, 6. baron Carrington |
W dniu powstania
Henry Brooke • Rab Butler • David Eccles • Lord Hailsham • Derick Heathcoat-Amory • Charles Hill • Lord Home • Lord Kilmuir • Alan Lennox-Boyd • Selwyn Lloyd • John Maclay • Iain Macleod • Harold Macmillan • Lord Mills • Lord Salisbury • Duncan Sandys • Peter Thorneycroft • Harold Watkinson
Późniejsi członkowie gabinetu
John Hare • Geoffrey William Lloyd • Reginald Maudling
W dniu powstania
Henry Brooke • Rab Butler • David Eccles • Lord Hailsham • John Hare • Edward Heath • Derick Heathcoat-Amory • Charles Hill • Lord Home • Lord Kilmuir • Selwyn Lloyd • John Maclay • Iain Macleod • Harold Macmillan • Ernest Marples • Reginald Maudling • Lord Mills • Duncan Sandys • Harold Watkinson
Późniejsi członkowie gabinetu
Julian Amery • John Boyd-Carpenter • Edward Boyle • Bill Deedes • Lord Dilhorne • Frederick Erroll • Keith Joseph • Michael Noble • Enoch Powell • Christopher Soames • Peter Thorneycroft
W dniu powstania
Julian Amery • Anthony Barber • Lord Blakenham • John Boyd-Carpenter • Edward Boyle • Henry Brooke • Rab Butler • Lord Carrington • Bill Deedes • Lord Dilhorne • Alec Douglas-Home • Frederick Erroll • Joseph Godber • Edward Heath • Quintin Hogg • Keith Joseph • Selwyn Lloyd • Ernest Marples • Reginald Maudling • Michael Noble • Geoffrey Rippon • Duncan Sandys • Christopher Soames • Peter Thorneycroft
W dniu powstania
Anthony Barber • Gordon Campbell • Robert Carr • Lord Carrington • Alec Douglas-Home • Lord Hailsham of St Marylebone • Edward Heath • Lord Jellicoe • Keith Joseph • Iain Macleod • Reginald Maudling • Michael Noble • James Prior • Geoffrey Rippon • Margaret Thatcher • Peter Thomas • Peter Walker • William Whitelaw
Późniejsi członkowie gabinetu
John Davies • Ian Gilmour • Joseph Godber • Maurice Macmillan • Francis Pym • Lord Windlesham
W dniu powstania
Humphrey Atkins • John Biffen • Mark Carlisle • Lord Carrington • Nicholas Edwards • Ian Gilmour • Lord Hailsham of St Marylebone • Michael Heseltine • Geoffrey Howe • David Howell • Patrick Jenkin • Keith Joseph • Angus Maude • John Nott • James Prior • Francis Pym • Lord Soames • Norman St John-Stevas • Margaret Thatcher • Peter Walker • William Whitelaw • George Younger
Późniejsi członkowie gabinetu
Leon Brittan • Lord Cockfield • Norman Fowler • Tom King • Nigel Lawson • Cecil Parkinson • Norman Tebbit • Lady Young
W dniu powstania
John Biffen • Leon Brittan • Lord Cockfield • Nicholas Edwards • Norman Fowler • Lord Hailsham of St Marylebone • Michael Heseltine • Geoffrey Howe • Patrick Jenkin • Michael Jopling • Keith Joseph • Tom King • Nigel Lawson • Cecil Parkinson • James Prior • Peter Rees • Norman Tebbit • Margaret Thatcher • Peter Walker • Lord Whitelaw • George Younger
Późniejsi członkowie gabinetu
Kenneth Baker • Paul Channon • Kenneth Clarke • Lord Gowrie • Douglas Hurd • John MacGregor • John Moore • Nicholas Ridley • Malcolm Rifkind • Lord Young of Graffham