Proces RuSHA
Z Wikipedii
Proces RuSHA (oficjalnie znany jako proces USA vs. Ulrich Greifelt i inni) - ósmy z 12 procesów norymberskich przeprowadzonych przed Amerykańskimi Trybunałami Wojskowymi po zakończeniu głównego procesu zbrodniarzy wojennych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Tym razem na ławie oskarżonych znaleźli się członkowie hitlerowskich organizacji zajmujących się nazistowskimi programami rasowymi, na czele z Głównym Urzędem Rasy i Osadnictwa SS (Rasse- und Siedlungshauptamt, RuSHA). Proces został przeprowadzony w dniach 20 października 1947 - 10 marca 1948.
Spis treści |
[edytuj] Oskarżeni
Na ławie oskarżonych zasiadło 14 osób i, oprócz członków RuSHA, znaleźli się na niej członkowie Komisariatu Rzeszy do Spraw Konsolidacji Narodu Niemieckiego (Reichskommissar für die Festigung des deutsches Volkstums, w skrócie RKFDV, na jego czele stał sam Heinrich Himmler), Głównego Urzędu Kolonizacyjnego dla Niemców etnicznych (SS-Hauptamt Volksdeutsche Mittelstelle, w skrócie VoMi) oraz Towarzystwa Lebensborn. Wszystkie powyższe instytucje znajdowały się w strukturach SS. Wśród oskarżonych znaleźli się: Otto Hofmann i Richard Hildebrandt (kolejni szefowie RuSHA), Ulrich Greifelt, który kierował RKFDV i jego zastępca Rudolf Creutz, Werner Lorenz (szef VoMi) oraz Max Sollmann (przewodniczący Towarzystwa Lebensborn).
[edytuj] Zarzuty
Zarzuty dotyczyły skupiły się na udziale oskarżonych w rasistowskich programach "czystości rasowej" i ich udziale w przesiedleniach przedstawicieli różnych narodowości. W szczególności obejmowało to dokonanie zbrodni wojennych i przeciw ludzkości w postaci: kradzieży dzieci narodowości nie-niemieckiej (które uznano za "aryjskie"), zmuszania "nie-aryjskich" kobiet do dokonywania aborcji, przeprowadzania przymusowej deportacji ludności krajów okupowanych z miejsca jej dotychczasowego zamieszkania i umieszczanie na jej miejscu ludności niemieckiej, wysyłania homoseksualistów i lesbijek do obozów koncentracyjnych oraz udziału w prześladowaniach Żydów. Do tego dochodził zarzut przynależności do organizacji przestępczej, czyli SS (jedynie Inge Viermetz, zastępczyni Maxa Sollmanna, nie była objęta tym zarzutem).
[edytuj] Wyrok
Jedynie członkowie Towarzystwa Lebensborn zostali zwolnieni z zarzutu porywania dzieci, co, jak stwierdził trybunał, przeprowadzały natomiast pozostałe instytucje. 13 oskarżonych zostało uznanych za winnych (z tego jednak 4 po ogłoszeniu wyroku zwolniono, uznając iż odbyli już karę przebywając w więzieniu przed i w trakcie trwania procesu), a Inge Viermetz uniewinniono. Wyrok Amerykańskiego Trybunału Wojskowego w tzw. procesie RuSHA:
- Ulrich Greifelt - dożywocie
- Otto Hofmann - 25 lat pozbawienia wolności (kara zamieniona na 15 lat pozbawienia wolności w 1951)
- Richard Hildebrandt - 25 lat pozbawienia wolności (wydany Polsce)
- Werner Lorenz - 20 lat pozbawienia wolności (kara zamieniona na 15 lat pozbawienia wolności w 1951)
- Rudolf Creutz - 15 lat pozbawienia wolności (kara zamieniona na 10 lat pozbawienia wolności w 1951)
- Herbert Hübner - 15 lat pozbawienia wolności
- Heinz Brückner - 15 lat pozbawienia wolności
- Fritz Schwalm - 10 lat pozbawienia wolności
- Otto Schwarzenberger - zwolniony z obowiązku odbywania kary (w więzieniu przebywał od 2 maja 1945 do 10 marca 1948)
- Max Sollmann - zwolniony z obowiązku odbywania kary (w więzieniu przebywał od 6 lipca 1945 do 10 marca 1948 )
- Gregor Ebner - zwolniony z obowiązku odbywania kary (w więzieniu przebywał od 5 lipca 1945 do 10 marca 1948)
- Günther Tesch - zwolniony z obowiązku odbywania kary (w więzieniu przebywał od 13 maja 1945 do 10 marca 1948)
- Konrad Meyer-Hetling - zwolniony z obowiązku odbywania kary (w więzieniu przebywał od 27 maja 1945 do 10 marca 1948)
- Inge Viermetz - uniewinniona
[edytuj] Kara
Greifelt zmarł 6 lutego 1949 w więzieniu w Landsbergu. Hildebrandt został wydany władzom polskim, w celu osądzenia go za zbrodnie popełnione w prowincji Gdańsk-Prusy Zachodnie (skazany na śmierć przez powieszenie i stracony 10 marca 1952). Hübner, Brückner i Schwalm zostali wypuszczeni z więzienia w 1951, a Hofmann w 1954.
