Pontiac (wódz Indian)

Z Wikipedii

Pontiac - wódz Indian z plemienia Ottawa. Urodził się około 1720. Jego ojciec pochodził z plemienia Ottawa, matka zaś pochodziła z plemienia Ojibwa. Około 1755 roku Pontiac został wodzem plemienia Ottawa.

Pontiac był wyznawcą poglądów Neolina, proroka z plemienia Delaware, który zachęcał Indian do porzucenia wszystkich brytyjskich dóbr i obyczajów.

Pontiac walczył po stronie Francuzów podczas tzw. wojny Francuzów i Indian z Anglikami (1754-1763). W wojnie z Francuzami i Indianami Pontiak był sojusznikiem Francuzów walcząc po ich stronie przeciwko Brytyjczykom w roku 1755 w bitwie nad Monongahelą. Bitwa unaoczniła Brytyjczykom słabość oddziałów europejskich walczących w szyku liniowym przeciwko partyzanckiej taktyce Indian. Podobnie jak inni wodzowie Pontiak odczuwał wyraźną wrogość do Brytyjczyków, których obwiniał za grabież ziem należących do Indian i ograniczenie handlu z osadnikami. Nie zmieniło tego nawet jedno z porozumień zawartych przez Pontiaka z brytyjskim majorem Robertem Rogersem w roku 1760. Pontiak był bez wątpienia jedną z najwybitniejszych postaci indiańskich. Gotowy był poświęcić życie za zachowanie sposobu życia i kultury Indian, walcząc z przeważającymi siłami wroga. W walkach okazał się wybitnym wodzem, potrafiącym pokonać zdyscyplinowane i dobrze uzbrojone oddziały brytyjskie. W 1763 roku został naczelnym przywódcą tzw. powstania Pontiaca (1763-1766), zakończonego porażką sprzymierzonych plemion indiańskich.

Po klęsce Indian Pontiac resztę życia spędził wraz z najbliższą rodziną nad brzegami rzeki Maumee. W 1769 roku został zamordowany, najprawdopodobniej przez przekupionego przez Brytyjczyków Indianina z plemienia Kickapoo.