Pocisk przeciwokrętowy P-5
Z Wikipedii
| P-5 Piatjorka | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo | ZSRR |
| Typ | woda-woda |
| Przeznaczenie | przeciwokrętowa |
| Historia | |
| Data konstrukcji | 1956 |
| Używana w latach | 1960 1990 |
| Dane techniczne | |
| Długość | 10,0 m |
| Średnica | 0,9 m |
| Rozpiętość | 3,7 m |
| Prędkość | 1,5 Ma |
| Naprowadzanie | bezwładnościowe, aktywne radarowe |
| Masa | 4 500 kg |
| Masa głowicy | 800 kg |
| Typ głowicy | burząca lub atomowa |
| Zasięg | 460 km |
P-5 Piatjorka (ros. piątka) — radziecki przeciwokrętowy kierowany pocisk rakietowy opracowany pod koniec lat 50 XX wieku. Przystosowany był również do zwalczania celów na lądzie. Jego wariantami rozwojowymi były P-6, P-7, P-35 i Progress. Cała rodzina pocisków została oznaczona w kodzie NATO jako SS-N-3 Shaddock, natomiast wersja bazowania lądowego jako SS-C-1 Sepal.
[edytuj] Historia
Pocisk został opracowany jako broń przeznaczona do zwalczania grup uderzeniowych amerykańskiej Marynarki Wojennej, których trzonem były lotniskowce. Prace nad systemem rozpoczęły się w 1956, a start pierwszego pocisku miał miejsce w październiku 1959. Wejście na uzbrojenie Marynarki Wojennej ZSRR nastąpiło w 1960.
Używany był na krążownikach rakietowych projektu 58 (typu Groznyj), krążownikach rakietowych projektu 1134 (typu Bierkut), okrętach podwodnych projektu 644 i 665, okrętach podwodnych projektu 651 oraz okrętach podwodnych projektu 659.
