Pisma szczepowe
Z Wikipedii
Tak zwanych pism szczepowych używano w państwach, które powstały na gruzach imperium rzymskiego. Tę niezbyt prawidłową nazwę wymyślił jeszcze Jean Mabillon. Mianem pism szczepowych określa się używane w monarchii frankońskiej pismo merowińskie, pismo longobardzkie stosowane w Italii, pismo wizygockie rozpowszechnione w Hiszpanii i Afryce Północnej, pismo iroszkockie [zob. półuncjała}, oraz pismo rzymskiej kurii papieskiej, tzw. kuriałę papieską. Wszystkie wywodzą się z pisanej kaligraficznie rzymskiej kursywy minuskulnej, charakteryzują się dużą ilością ligatur, są trudno czytelne z racji specyficznych przekształceń liter. Przed degeneracją uchroniła się minuskuła merowińska dzięki przyjęciu jej przez kancelarię cesarską Karola Wielkiego.
