Pierścień Barahira

Z Wikipedii

Pierścień Barahira w fikcyjnym świecie Śródziemia, wykreowanym przez J. R. R. Tolkiena jest to starożytny pierścień.

Pojawia się w Silmarillionie. informacje na temat jego dalszych losów zawierają Dodatki do trzeciego tomu Władcy pierścieni oraz Niedokończone opowieści.

• W angielskim oryginale – ring of Barahir
• Przekład Marii Skibniewskiej – pierścień Barahira
• Przekład Jerzego Łozińskiego – pierścień Barahira
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – pierścień Barahira

Pierścień Barahira – wykonany przez złotników Noldorów w Valinorze. Należał do Finroda, syna Finarfina. Pierścień bowiem uformowany był na kształt dwóch wężów; węże te oczy miały ze szmaragdów, a głowy ich spotykały się pod koroną ze złotych kwiatów i gdy jeden ją podtrzymywał, drugi ją pożerał. Było to godło Finarfina i jego rodu.^[1] Finrod zabrał klejnot ze sobą, gdy opuszczał Valinor podczas buntu Noldorów. Posiadał go do czasu bitwy Dagor Bragollach (455 rok Pierwszej Ery).^[2] Wtedy dał pierścień Barahirowi w nagrodę za uratowanie mu życia na moczarach Serech. Był to znak mający przypieczętować wieczną przyjaźń pomiędzy Finrodem, a Rodem Barahira. Barahir nosił ten dar przy sobie, aż do swej śmierci (460 rok). Został mu odebrany wraz z ręką i życiem przez orków, lecz jego syn Beren pomścił śmierć ojca odbierając przy okazji pierścień (udało mu się wytropić bandę orków i z zaskoczenia zaatakował jego dowódcę, zabijając go). Nosił ten klejnot zapewne przez całe życie. Gdy przybył wraz z Lúthien po raz pierwszy do Menegroth, w odpowiedzi na nieufne słowa króla Thingola, trzymając pierścień wysoko w górze, rzekł: Możesz mi, królu, zadać śmierć, zasłużoną czy nie zasłużoną, ale nie przyjmę od ciebie miana nikczemnie urodzonego, szpiega ani niewolnika. Świadczę się pierścieniem, który Felagund dał mojemu ojcu Barahirowi na polu bitwy w północnej krainie, że mój ród nie zasłuzył na obelgi z ust elfa czy nawet króla elfów.^[1] Później pokazał go Finrodowi, gdy przybył do Nargothrondu, prosić monarchę o pomoc w wyprawie po Silmaril.

Następnie po ojcu odziedziczył pierścień Dior, a później po nim Elwinga. Z kolei w spadku po niej otrzymał go Elros który zawiózł go do Númenoru na początku Drugiej Ery. Pozostawał w rękach jego następców władców Númenoru, do czasu, gdy Tar-Elendil podarował pierścień swej najstarszej córce Silmariënie. Po niej trafił w ręce jej syna Valandila i odtąd przechowywany był w założonym przez niego rodzie książąt Andúnië.

Uciekając przed Upadkiem Númenoru (3319 rok Drugiej Ery) Elendil, potomek Valandila, zabrał pierścień ze sobą do Śródziemia. Po jego śmierci (3441 rok) pieczę nad tym klejnotem przejęli jego potomkowie z Linii Północnej Rodu Elendila. Byli to kolejni królowie Arnoru, a po 861 roku Trzeciej Ery monarchowie Arthedainu. Ostatni spośród nich (Arvedui) dał go wodzowi Lossothów dziękując za pomoc od niego otrzymaną. Powiedział wówczas: To rzec więcej warta, niż możesz sobie wyobrazić. Choćby tylko dla jej starożytności ! Nie tkwi w nim żaden czar, prócz tego, że budzi szacunek każdego, kto kocha mój ród. Nie pomoże ci w niebezpieczeństwach, ale w potrzebie, jeżeli ten pierścień zaniesiesz do moich współplemieńców, wykupią go na pewno za cenę , jakiej zażądasz.^[3] Tak też się stało – gdy Dúnedainowie z północy dowiedzieli się o nieszczęśliwej śmierci Arvedui (1975 rok) wykupili pierścień. Oddali go wraz z resztą dziedzictwa po Elendilu (mieczem Narsilem, berłem Annúminas i Elendilmirem) oddano go na przechowanie Elrondowi do Rivendell. Nie jest jednak wykluczone, iż później poszczególni Wodzowie Dúnedainów nosili pierścień przy sobie.

W 2951 roku Elrond dał go Aragornowi, synowi Arathorna II, wyjawiając mu przy tym jego pochodzenie, utrzymywane wcześniej w tajemnicy. Aragorn nosił klejnot do 2980 roku, kiedy to ofiarował go Arwenie, córce Elronda, gdy oboje przyrzekli sobie miłość na wzgórzu Cerin Amroth w Lórien. Arwena zapewne zatrzymała pierścień do czasu ich ślubu (3019 rok). Można przypuszczać iż w spadku po rodzicach odziedziczył go Eldarion.

Klejnot ten zwano też pierścieniem Felagunda.

[edytuj] Ekranizacja

W ekranizacji Władcy pierścieni (reżyseria Peter Jackson) pojawia się pierścień Barahira. Jednak w przeciwieństwie do powieści, we wszystkich trzech filmach, Aragorn nosi go z sobą na palcu.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ ^{1,0 1,1} Cytat z Silmarillionu (tekst Quenta Silmarillion, rozdział 19) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
2. ↑ Daty dotyczące Pierwszej Ery podane są za hipotetyczną chronologią tej ery autorstwa Roberta Fostera (Encyklopedia Śródziemia) opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu.
3. ↑ Cytat z Powrotu króla (Dodatek A, podrozdział 3 Eriador, Arnor i dziedzice Isildura) w przekładzie Marii Skibniewskiej.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• [1]- zdjęcie filmowego pierścienia Barahira
• [2]- Finrod przekazuje pierścień Barahirowi (Anke-Katrin Eissman)