Parowiec

Z Wikipedii

Parowiec – statek lub okręt napędzany tłokową maszyną parową (SS) lub turbiną parową (TSS).

Spis treści

1 Historia
2 Paliwa
3 Współcześnie
4 Przykłady

[edytuj] Historia

W 1783 francuski arystokrata, markiz Claude François de Jouffriy d'Abbans (1751-1832), zbudował łódź, której wiosła były napędzane maszyną parową. Wynalazca nazwał łódź Pyroscaphe (ognisty statek) i pomyślnie przeprowadził na rzece próby pierwszego parowca.

Pierwszy parowiec wypłynął w rejs w 1807 r. Początkowo parowce były dość niebezpieczne, gdyż często zdarzały się eksplozje niewystarczająco wytrzymałych kotłów. Udoskonalono je w II poł. XIX w. i wtedy rejsy parowcami stały się regularne.

[edytuj] Paliwa

Początkowo, gdy parowce wchodziły do użytku, kotły wytwarzające parę ogrzewane były przez spalanie najpopularniejszego opału czyli węgla lub drewna. Po skonstruowaniu palników zasilanych paliwem płynnym, zaczęto budować parowce, z kotłami na różne frakcje ropy naftowej (mazut, olej opałowy). Pozwoliło to na lepsze wykorzystanie przestrzeni na statkach, gdyż paliwa płynne można umieszczać w zbiornikach dennych a miejsce zajmowane prze zasobnie na węgiel przeznaczyć na ładunek. Kolejną zmianę przyniosło wprowadzenie energii atomowej. Statki na których źródłem ciepła jest reaktor atomowy mają niespotykaną w innych rozwiązaniach autonomiczność (mogą nie uzupełniać paliwa przez kilka lat), ale są bardzo drogie w budowie i eksploatacji, więc napęd ten jest spotykany tylko na okrętach i lodołamaczach.

[edytuj] Współcześnie

W drugiej połowie XX wieku ilość parowców zaczęła się zmniejszać gdyż lepszy okazał się napęd spalinowy. Obecnie, poza statkami o napędzie nuklearnym, napęd turbiną parową wykorzystuje się sporadycznie na tankowcach transportujących ropę naftową, ze względu na dostępność taniego paliwa w portach załadunkowych oraz na statkach pasażerskich, gdyż turbiny pracują ciszej i powodują mniej wibracji niż silniki spalinowe.