Pamięć taśmowa
Z Wikipedii
Pamięć taśmowa (ang. tape memory) – typ masowej pamięci zewnętrznej, w której jako nośnik informacji jest wykorzystywana taśma magnetyczna.
Informacje są zapisywane jako bloki o dowolnej długości. Wyróżniony blok, nazywany znacznikiem pliku (ang. file mark) lub znacznikiem taśmy (ang. tape mark), służy do organizowania bloków taśmowych w struktury: znacznik pliku może np. rozdzielać grupy bloków tworzące logiczne pliki na taśmie. Operacja zapisania bloku niszczy (logicznie) wszystkie bloki zapisane na dalszym odcinku taśmy. Chociaż operacje przewijania taśmy umożliwiają czytanie bloków w dowolnej kolejności, to jednak długi czas odnajdywania bloku powoduje, że pamięć ta jest w praktyce rozwiązaniem o dostępie sekwencyjnym i wydajnym tylko wtedy, gdy bloki są zapisywane lub czytane po kolei. Generalnie ten rodzaj pamięci służy do archiwizowania wielkich ilości danych.
Charakterystyczną cechą tego typu urządzeń jest istnienie dwóch "buforów" Taśmy pod szpulami, w postaci pętli taśmy powstałej na poduszce powietrznej, czasmi było to zrealizowane mechanicznie, systemem odpowiednich rolek, ramion, sprężyn. Spowodowane to było tym, że główny silnik przesuwający taśmę pod głowicą (Capstan) posiadał bardzo małą bezwładność- bez owych pętli taśma błyskawicznie uległaby zerwaniu. Przeciętna taśma magnetyczna nie ulega zniszczeniu nawet w temperaturze ponad 100 stopni Celsjusza.
Szczególną implementacją pamięci taśmowej przeznaczoną do domowego użytku, było użycie popularnych kaset magnetofonowych wraz z dedykowanymi (rzadziej przerabianymi) magnetofonami. Rozwiązanie takie było popularne w czasach 8-bitowych komputerów domowych, takich jak ZX Spectrum, Atari czy Commodore 64. Przykładem takiego urządzenia jest Commodore 1530. Typowa prędkość transmisji danych wynosiła od 600 bitów/s (w systemie dwutonowym) do ok. 4000 bitów/s (niektóre usprawnienia, tzw. "turbo"), co przekładało się na pojemność typowej kasety C-60 od 200 kB do ponad 1 MB. Rozwiązanie to jednak ze względu na swoją zawodność (częste błędy odczytu związane z uszkodzeniami taśmy, nierównomiernością jej biegu czy różnicami w pozycjonowaniu głowicy), a także długi czas wczytywania danych zostało wyparte przez stacje dyskietek.
