P-6/P-35

Z Wikipedii

P-6 (4K88)

Wystrzelenie pocisku P-6 lub P-5 z okrętu podwodnego proj. 675
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ	woda-woda, ziemia-woda
Przeznaczenie	przeciwokrętowa
Historia
Data konstrukcji	1959
Używana w latach	1964 -
Dane techniczne
Długość	10,8 m
Średnica	0,9 m
Rozpiętość	2,5 m
Napęd	2 startowe silniki rakietowe, marszowy silnik turboodrzutowy 4D48
Prędkość	1,3 Ma
Naprowadzanie	zdalne, aktywne radarowe
Masa	5300 kg (startowa) (4500 kg - P-35)
Masa głowicy	800-1000 kg / 20 Kt^[1]
Typ głowicy	kumulacyjno-burząca 4G48 lub atomowa
Zasięg	maks. 350 km^[2]
Użytkownicy
ZSRR

P-6 / P-35 — radzieckie przeciwokrętowe kierowane pociski odrzutowe dalekiego zasięgu, klasy woda-woda lub ziemia-woda, z lat 60. XX wieku.

[edytuj] Historia rozwoju

Pociski P-6 (4K88) i P-35 (4K44) zostały opracowane pod koniec lat 50 XX wieku w biurze OKB-52, głównego konstruktora W. Czełomieja, na podstawie postanowienia Rady Ministrów z 1956. Główną cechą pocisków była możliwość naprowadzania na cele poza horyzontem i miały one służyć przede wszystkim do zwalczania grup lotniskowcowych NATO. Oba pociski były zbliżone do siebie, główną różnicę stanowiło przeznaczenie - P-6 był przewidziany na uzbrojenie okrętów podwodnych, a P-35 - nawodnych. Pociski opracowano w układzie odrzutowych dwustopniowych pocisków skrzydlatych (I stopień - silniki rakietowe, II stopień - marszowy silnik turboodrzutowy). Płatowiec stanowił rozwinięcie pocisku P-5. System kierowania Antiej opracował instytut NII-49.

Z jednego okrętu można było wystrzelić naraz w ciągu 15 minut salwę 4 pocisków, atakujących ten sam zespół okrętów. Z okrętów podwodnych pociski wystrzeliwane były w położeniu wynurzonym, od wynurzenia do startu pierwszego pocisku potrzeba było 3 minut czasu. Aparatura naprowadzania mogła naprowadzać do 12 pocisków na jeden cel.

Przez okres naprowadzania rakiety, okręt podwodny musiał utrzymywać z nią kontakt radiowy. Pocisk leciał początkowo na dużej wysokości. Głowica radarowa pocisku naprowadzanego początkowo z okrętu wykrywała cel i przekazywała jego dane na okręt, gdzie operator dokonywał wyboru celów. Po wyborze celu, pocisk obniżał lot do 100 m i dalej samonaprowadzał się na cel, po czym nurkował w jego kierunku. Wadą takiego rozwiązania była jednak konieczność przebywania okrętu podwodnego w wynurzeniu do czasu wykrycia celu przez pocisk. Można było też wystrzeliwać pociski w reżimie autonomicznym, bez wskazywania celów. Dalekie wykrywanie celów było dokonywane za pomocą samolotów rozpoznawczych Tu-16RC i Tu-95RC.

Pierwszy start próbnej rakiety P-6 odbył się 23 grudnia 1959. Próby prowadzono w latach 1960-1963, w tym od 1963 na okrętach podwodnych. 23 czerwca 1964 postanowieniem Rady Ministrów przyjęto kompleks rakietowy P-6 na uzbrojenie. Późniejszym ulepszonym wariantem był P-6M (4K48). Opracowano także na bazie pocisku P-6 cel latający RM-6.

Pierwszy start próbnej rakiety P-35 odbył się 21 października 1959. Starty morskie z okrętu doświadczalnego OS-15 prowadzono na Morzu Kaspijskim od 27 lipca 1960. Podczas prób, pocisk bez głowicy bojowej zatopił m.in. niszczyciel "Kijew". Pocisk P-35 może być także wykorzystywany przeciw celom naziemnym, wówczas kąt nurkowania na cel wynosi 80°. Oprócz okrętów, pociski P-35 były wykorzystywane w stacjonarnych kompleksach brzegowych Utios pod Sewastopolem i na wyspie Kildin oraz w samobieżnych wyrzutniach naziemnych kompleksu Riedut (P-35B).

W 1974 rozpoczęto opracowanie na bazie P-35 nowszego systemu rakietowego 3M44 Progress, różniącego się głównie ulepszoną aparaturą naprowadzania z większą odpornością na zakłócenia oraz dłuższym lotem na małej wysokości w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wykrycia. W 1982 został przyjęty na uzbrojenie okrętów proj. 58 i 1134 i systemów Utios i Riedut w miejsce pocisków P-35.

Pociski P-6/P-35 przenoszone były przez: