Obłok Oorta
Z Wikipedii
Obłok Oorta (znany też pod nazwą Obłoku Öpika-Oorta) – dysk składający się z lodu, pyłu, gazów i planetoid obiegających Słońce w odległości od 300 do 100 000 j.a. Jest to odległość odpowiadająca 1000-krotnemu dystansowi między Słońcem a Plutonem lub ok. 1 rokowi świetlnemu. W obłoku są same potencjalne jądra komet długookresowych w przeciwieństwie do Pasa Kuipera gdzie mają swój początek komety krótkookresowe.
Podobnie jak pas Kuipera, obłok Oorta jest pozostałością po formowaniu się Układu Słonecznego. Pochodzą z niego komety, a według niektórych teorii może pojawić się z niego zagrożenie dla Ziemi i innych planet.
Obłok Oorta uznawany jest za skraj Układu Słonecznego. Zaraz za nim zaczyna się przestrzeń międzygwiezdna.
Obłok Oorta składa się z:
- hipotetycznego obłoku wewnętrznego (jego przedstawicielem miałby być odkryty w 2003 r. obiekt transneptunowy – Sedna).
- obłoku zewnętrznego
Pas Kuipera: Pluton (Charon) • Orkus • Iksjon • 2002 UX25 • Waruna • 2002 TX300 • 2003 EL61 • Quaoar • 2005 FY9 • 2002 AW197
Dysk rozproszony: Eris • Sedna
Słońce · Merkury · Wenus · Ziemia · Mars · Ceres · Jowisz · Saturn · Uran · Neptun · Pluton · Eris
Planeta · Planeta karłowata · Księżyce: Ziemi · Marsa · Planetoid · Jowisza · Saturna · Urana · Neptuna · Plutona · Eris
Małe ciała: Meteoroidy · Planetoidy (Pas planetoid) · Centaury · TNO (Pas Kuipera/Dysk rozproszony) · Komety (Obłok Oorta)
