Nieprzetarty Szlak
Z Wikipedii
Nieprzetarty Szlak – to kryptonim określający ruch drużyn harcerskich skupiających dzieci i młodzież specjalnej troski.
Spis treści |
[edytuj] Geneza Nieprzetartego Szlaku
Powstał w 1958 roku w czasie pierwszego kursu dla nauczycieli i wychowawców zakładów leczniczych w Rabce. Kurs zorganizowano w Polsce przez Główną Kwaterę ZHP, ówczesne Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Ministerstwo Oświaty i Wychowania. Od samego początku inspiratorem ruchu, jego sercem i mózgiem była Maria Łyczko. Najpierw jako szef sztabu, a potem przez wiele lat Kierownik Wydziału "Nieprzetartego Szlaku".
I Kurs Rabczański był początkiem eksperymentu, który przekształcił się w systematyczną i planową pracę drużyn harcerskich. Główne zadania ruchu to:
- wypracowanie specyfiki pracy harcerskiej dla poszczególnych upośledzeń,
- adoptowanie ogólnozwiązkowego programu dla potrzeb drużyn pracujących w placówkach rewalidacyjnych i opiekuńczych,
- kształcenie kadry instruktorskiej.
[edytuj] Status nieprzetartego Szlaku
Znakiem rozpoznawczym instruktorów "NS" jest wschodzące słoneczko. Harcerze "NS" są pełnoprawnymi członkami związku, noszą te same mundury, zdobywają sprawności i stopnie, realizują ten sam program i zadania, co harcerze działający w innych drużynach.
[edytuj] Zakres działalności drużyn Nieprzetartego Szlaku
Drużyny Nieprzetartego Szlaku skupiają osoby z:
- placówek leczniczych
- zakładów dla niewidomych i niedowidzących
- zakładów dla głuchych i niedosłyszących
- zakładów i szkół specjalnych dla osób niepełnosprawnych intelektualnie
- szpitali dla nerwowo i psychicznie chorych
- sanatorów
- zakładów dla niepełnosprawnych fizycznie
- zakładów wychowawczych i poprawczych
- kuratorskich ośrodków pracy z młodzieżą[1]
[edytuj] Gezeza nazwy "Nieprzetarty Szlak
...Było to wtedy w Bieszczadach, Gorcach, Tatrach, zima już w listopadzie ośnieżyła stoki gór. W taki mroźny i śnieżny dzień marca 1958r wyruszyła ze schroniska na Turbaczu grupa turystów kierując się w stronę Lubonia. Szlak był pokryty głębokim śniegiem, a droga do szczytu daleka. Po uciążliwej wędrówce zdobyli szczyt, nocą ruszając w drogę powrotną. Trudności piętrzyły się, noc była ciemna, szlak gdzieś się gubił w świerkach i zaroślach. Świateł Rabki nie było widać. Idący torowali sobie drogę w zaspach. Do schroniska wrócili wszyscy szczęśliwie, choć bardzo utrudzeni. Czekała na nich pełna niepokoju komendantka kursu druhna Maria Łyczko. Wspólny wysiłek, pokonywanie zmęczenia i wykonanie zadania scaliło bardzo grupę wychowawców, którzy właśnie w Rabce kończyli kurs instruktorów. Trudy wyprawy skojarzyły się kursantom z ciężką pracą, jaką wykonują codziennie torując dzieciom drogę do pełnowartościowego życia. Nazwa kursu narzuciła się sama - Nieprzetarty Szlak.
[edytuj] Zobacz też:
[edytuj] Przypisy
- ↑ cały akapit za: Leszek Mikuła, "Co to jest Nieprzetarty Szlak", w: Harcerstwo resocjalizujące, Witkowo 1995, str. 5. ISBN 83-904828-0-0
