Nawie
Z Wikipedii
Nawie – według wierzeń prasłowiańskich miejsce, do którego podążają duchy zmarłych, a nad którym pieczę sprawuje Weles – zasiada on na złotym tronie z mieczem w ręku w samym sercu Nawii.
W folklorze stanowiła podziemną krainę duchów i rzeczy nadprzyrodzonych, zazwyczaj dodatkowo oddzieloną od świata żywych wodami rzek lub morza. Wg innych koncepcji umiejscowiona była gdzieś na zachodzie, za morzem (tu jednak dopatrywać by się raczej należało niezbyt trafnego odwołania do Wyraju Ptasiego). Symbolicznie kraina ta opisywana była jako wielka zielona równina – pastwisko, na które Weles wyprowadza dusze[1].
Nawiami (nawkami) określano też potocznie dusze zmarłych zazwyczaj jednak demoniczne istoty, ucieleśnienia dusz nagle i przedwcześnie zmarłych. Zdaniem niektórych uczonych (np. St. Urbańczyka) termin ten obejmował wszelkie kategorie demonów wywodzących się od dusz ludzi przedwcześnie lub tragicznie zmarłych[2]. Jak pisze A. Bruckner: Słowianie nic o piekle ani żadnym diable nie wiedzieli, naw ani siedziba welów nie są piekłem ani Weles diabłem – to są nabytki chrześcijańskie. Raj, ruski wyraj, oznaczał tylko ciepłe kraje, dokąd ptactwo dąży na zimę.
Bibliografia:
- Mitologia Słowian - A. Gieysztor, 1982 Warszawa;
- Kultura ludowa Słowian - K.Moszyński, Cz2. Z.1, 1934 Kraków;
- Mały słownik kultury dawnych Słowian - red. L. Leciejewicz 1972 Warszawa;
- Mitologia słowiańska i polska – A. Bruckner, 1980 Warszawa;
Przypisy
Zobacz też: Wyraj, Dusza, Weles, Zaświaty, Nawia-Prawia-Jawia
