Mircza Stary

Z Wikipedii

Mircza Stary

Mircza Stary - (ur.1358 - zm. 31 stycznia 1418), hospodar wołoski w latach 1386-1418, syn hospodara Radu I.

Jedyną w pełni potwierdzoną źródłowo żoną Mirczy jest Mara, nieznanego pochodzenia. Dała mu syna Michała, panującego na Wołoszczyźnie w latach 1418- 1420. Z jego licznych dzieci, pochodzących ze związków małżeńskich, jak i pozamałżeńskich, na tronie wołoskim zasiedli: Radu II Praznaglava (1421-1427, z przerwami), Aleksander Aldea (1431-1436) i Vlad II Diabeł (1436-1447, z przerwą w latach 1442-1443).

[edytuj] Panowanie

Objąwszy tron po śmierci brata, Dana I Mircza próbował uniezależnić Wołoszczyznę od Węgier, uważających ją za obszar im podległy. Od 1389 roku, za pośrednictwem hospodara mołdawskiego Piotra Muszatowicza, prowadził rozmowy z królem Polski Władysławem Jagiełłą, które zaowocowały zawartym w 1390 roku antywęgierskim sojuszem z Polską.

Ekspansja wołoska na tereny Dobrudży spowodowała konflikt z Turcją, co w połączeniu ze zmianą na tronie mołdawskim, na którym zasiadł skonfliktowany z Jagiełłą Roman I, spowodowało zwrot w stosunkach wołosko-węgierskich. Mircza wprawdzie powstrzymał najazd turecki zwyciężając w bitwie pod Rowinami (10 października 1394), niemniej zagrożenie tureckie wciąż pozostawiło silne, co zmusiło Mirczę do zawarcia sojuszu z królem Węgier, Zygmuntem Luksemburskim. Traktat podpisano w marcu 1395 roku.

Dzięki pomocy ze strony Węgier Mircza mógł pokonać pretendenta do tronu wołoskiego, Vlada Uzurpatora, który mając poparcie Turcji i Polski (uznał jej zwierzchnictwo) przejął władzę w latach 1395-1396.

W 1402 roku Mircza rozpoczął działania wojenne przeciwko Turcji, zdobywając tereny na południe od Dunaju. W 1409 wdał się w spory dynastyczne w Imperium Osmańskim, udzielając pomocy, także militarnej, pretendującemu do sułtańskiego tronu Musie. Wydał nawet za niego swą córkę. Musa, odniósłszy sukces wynagrodził Mirczę licznymi nadaniami terytorialnymi.

Mapa Wołoszczyzną (1406)

Wołoszczyzna oddaliła się wtedy politycznie od Węgier i ponownie zbliżyła z Polską. W 1411 roku Mircza zawarł sojusz z Rzeczpospolitą, skierowany przeciw Zygmuntowi Luksemburskiemu. W tym czasie władza Musy w Turcji jęła słabnąć a szala zwycięstwa przechyliła się na korzyść Mehmeda I. W początkach roku 1413 Mircza, przewidując rychły upadek Musy, odstąpił go, usiłując nawiązać przyjazne stosunki z Mehmedem. to się nie udało w pełni, rychło wybuchł konflikt, którego zarzewiem były prawdopodobnie zadunajskie posiadłości Mirczy, które hospodar począł rychło tracić. Później Mircza poparł kolejnego, równie niefortunnego pretendenta do tronu tureckiego, Mustafę. Konflikt turecko-wołoski tlił się aż do śmierci Mirczy w 1418 roku.

[edytuj] Mircza jako mecenas

Mircza ufundował wiele klasztorów i kościołów wołoskich, między innymi słynny zespół klasztorny w Cozia (1388 r.), gdzie zachowały się jeszcze malowidła ścienne z tamtych czasów. Właśnie w klasztorze Świętej Trójcy w Cozia znajduje się grób Mirczy.

Mircza Stary był również fundatorem klasztoru w Snagov, w którym, według legendy, mają spoczywać szczątki jego wnuka, Vlada Tepesa.

Poprzednik
Dan I