Michał I Romanow

Z Wikipedii

Michał I Fiodorowicz (ur. 12 (kal. jul.)/22 lipca 1596, zm. 13/23 lipca 1645), car Rosji w latach 1613 - 1645, dziad Piotra Wielkiego, zapoczątkował dynastię Romanowów.

Michał był synem Fiodora Romanowa. Car Michał, wybrany przez Sobór Ziemski 21 lutego/3 marca 1613, po 8-letnim okresie smuty, przede wszystkim musiał rozprawić się z szajkami i bandami, grasującymi po całej Rosji. Należały do nich również oddziały polskich lisowczyków Aleksandra Lisowskiego, służących wpierw drugiemu Dymitrowi Samozwańcowi, a potem trudniących się rozbojem. Na rozkaz cara Michała Romanowa w 1614 r. w Moskwie powieszono, trzyletniego carewicza Iwana Dymitra (1611-1614)- syna Maryny i Samozwańca II oraz uduszono Marynę Mniszech. Kozaka atamana Iwana Zaruckiego, spod Tarnpola - trzeciego męża Maryny, wbito na pal. Wyroki te zatwierdził car Michał Romanow. W 1617 r. Michał Romanow zakończył wojnę ze Szwecją, a następnie, po nieudanej wyprawie wojsk polskich na Moskwę, także wojnę z Rzecząpospolitą. Mianowicie zawarł rozejm w Dywilinie 11 grudnia 1618 ^[1] na 14 lat, pozostawiający w rękach litewskich Smoleńsk ,a polskich ziemię czernichowską oraz siewierską.

Pokój zewnętrzny był Michałowi niezbędny dla odbudowy gospodarczej kraju, spustoszonego w okresie smuty, i dla umocnienia centralnej władzy carskiej. Rozwój gospodarczy Rosji faktycznie powoli następował, zaś szczególnie intensywnie rozwijała się kolonizacja północnej Azji przez Rosjan. Za panowania Michała doszli oni do rzeki Amur i morza Ochockiego na wschodnim krańcu kontynentu azjatyckiego, zakładając po drodze warowne osady i miasta: Jakuck, Jenisejsk, Irkuck, Krasnojarsk, Ochock, Wierchojańsk i inne.

W latach 1632-34, przed upływem okresu rozejmu z Polską, wykorzystując okres bezkrólewia po śmierci Zygmunta III Wazy, Rosjanie oblegli Smoleńsk, pragnąc odebrać ziemie smoleńskie, lecz uniemożliwiła im to odsiecz nowego króla polskiego Władysława IV. Ta kolejna wojna polsko-rosyjska zakończona została "pokojem wieczystym" w Polanowie, zgodnie z którym Polska zatrzymała terytoria uzyskane w rozejmie dywilińskim, ale równocześnie król Polski zrzekł się wszelkich roszczeń do tronu moskiewskiego.

Po śmierci Michała Romanowa, carem został jego syn Aleksy (1645-1676).

Zobacz: Rosja w XVII wieku - Historia Rosji - Matka Boska Kostromska

1. ↑ Henryk Wisner, Władysław IV Waza, 1995, s. 27 ISBN 83-04-04216-9