Mięguszowieckie Szczyty
Z Wikipedii
Mięguszowieckie Szczyty – to grupa trzech potężnych szczytów w głównej grani Tatr rozdzielającej Dolinę Rybiego Potoku i Dolinę Mięguszowiecką. Najwyższy z nich jest Mięguszowiecki Szczyt Wielki (2438 m n.p.m.), wznoszący się nad taflą Morskiego Oka, na wprost schroniska. Kolejno w kierunku wschodnim znajdują się: Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (2393 m n.p.m.) oraz Mięguszowiecki Szczyt Czarny (2410 m n.p.m.), górujący już nad Czarnym Stawem pod Rysami.
Cały masyw ograniczony jest przełęczami: Czarnostawiańską i Hińczową. Między Czarnym a Pośrednim Szczytem Mięguszowieckim leży siodło Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem z charakterystyczną turniczką przypominającą ludzką postać ("Chłopek"), na którą wyprowadza znakowany zielono szlak turystyczny z kotliny Morskiego Oka i Czarnego Stawu pod Rysami. Między Pośredni a Wielki Szczyt Mięguszowiecki wcina się Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia.
Swoją nazwę Mięguszowieckie Szczyty zyskały jako wierzchołki dominujące ponad Doliną Mięguszowiecką, a pośrednio od położonej na spiskim podtatrzu wsi Mięguszowce. Poniżej szczytów rozciąga się widoczne znad brzegów Morskiego Oka piarżysko Kotła Mięguszowieckiego. W kotle, zwanym też Bandziochem, zalega największy w polskich Tatrach, noszący cechy szczątkowego lodowca, płat wiecznego śniegu (tzw. śnieżnik).
Ściany Mięguszowieckich Szczytów są miejscem często odwiedzanym przez taterników. Mięgusze mają jedne z największych ścian w Tatrach, a wierzchołki ich nie są dostępne szlakami turystycznymi.
Wejście na Mieguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem od strony słowackiej bez większych technicznych trudności, lecz nieznakowane. Od polskiej strony na przełęcz wyprowadza efektowny i emocjonujący szlak turystyczny, w niekorzystnych warunkach pogodowych niebezpieczny.