Mastif hiszpański

Z Wikipedii

Mastif hiszpański
Mastif hiszpański
Inne nazwy	Mastín español
Kraj patronacki	Hiszpania
Wymiary
Wysokość	80 cm (psy), 75 cm (suki)
Waga	50-65 kg
Klasyfikacja
FCI	Grupa II, Sekcja 2, nr wzorca 91
Wzorce rasy
FCI • • • • •
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Głowa mastifa hiszpańskiego o pręgowanym umaszczeniu

Mastif hiszpański – jedna z ras psów należąca do molosowatych w typie górskim.

[edytuj] Rys historyczny

Pierwsze pisemne wzmianki o "mastifie iberyjskim" pochodzą z I wieku naszej ery. Autorzy wspominający tego psa to: Pliniusz (Historia Naturalis), Apulejusz oraz Wergiliusz. Wychwalano ich zdolności obronne majątku oraz stad zwierząt hodowlanych. W pierwszej połowie XVII wieku wydano książkę o tematyce myśliwskiej, gdzie wspomina się mastify, jako ciężkie psy gończe. W starych pieśniach pasterzy z Estremadury w Hiszpanii można spotkać przewijające się motywy o niełatwym życiu mastifów wśród ubogich owczarzy.

[edytuj] Użytkowość

Ze względu na swoje predyspozycje fizyczne i psychiczne mastif hiszpański jest użytkowany do zadań takich jak i w przeszłości, czyli do ochrony ziemi i stad. Jeżeli zostanie odpowiednio wcześniej przygotowany sprawdza się jako pies myśliwski na grubą zwierzynę. Współcześnie docenia się także go jako psa w służbie wojskowej.

[edytuj] Wygląd

[edytuj] Szata i umaszczenie

Czarne, czerwone rudawe, płowe z nalotem w różnych odcieniach, a także pręgowane, czarne lub rudawe z białymi znaczeniami.

[edytuj] Utrzymanie

Pod względem utrzymania i wyżywienia jest wymagający. Potrzebuje dużego wybiegu i sporej, dziennej dawki odpowiedniej strawy.

[edytuj] Ciekawostki

W 1740 roku w Madrycie została wydana książka Alonsa de Herrera pod tytułem "Agricultura General". Znajdują się w tym dziele fragmenty mówiące o wskazówkach jakimi należy się kierować przy doborze najlepszych osobników tej rasy. Selekcji dokonywano nie tylko ze względu na wygląd, ale równie istotne były cechy charakterologiczne. Testowano szczenięta m.in. pod kątem wytrzymałości (podnoszenie za uszy, które szczeniak musiał przejść bez skamlenia) oraz orientacji (odsuwanie młodych od matki, wygrywało te które najszybciej znalazło do niej powrotną drogę).