Ludwik I de Nevers

Z Wikipedii

Ludwik I (Flandria) Ludwik II (Nevers, Rethel)
Hrabia Nevers
Okres urzędowania	od 24 lipca 1322 do 26 sierpnia 1346
Poprzednik	Ludwik I
Następca	Ludwik III de Male
Hrabia Flandrii
Okres urzędowania	od 17 września 1322 do 26 sierpnia 1346
Poprzednik	Robert III
Następca	Ludwik II de Male
Hrabia Rethel
Okres urzędowania	od 12 marca 1328 do 26 sierpnia 1346
Poprzednik	Joanna I
Następca	Ludwik III de Male
Dane biograficzne
Dynastia	Dom Dampierre
Urodzony	1304 Nevers
Zmarł	26 sierpnia 1346 Crecy
Ojciec	Ludwik de Nevers
Matka	Joanna z Rethel
Żona	Małgorzata I Burgundzka
Dzieci	Ludwik II de Male

Ludwik I (ur. 1304, zm. 26 sierpnia 1346), hrabia Flandrii, Nevers i Rethel, syn Ludwika de Nevers (najstarszego syna hrabiego Roberta III Flandryjskiego) i Joanny, dziedziczki hrabstwa Rethel, córki Hugona IV, hrabiego Rethel.

W 1322 r. po śmierci ojca został hrabią Nevers (jako Ludwik II). Niecałe dwa miesiące później zmarł jego dziadek, Robert III, i Ludwik został hrabią Flandrii (jako Ludwik I). Po śmierci matki w 1328 r. został również hrabią Rethel (jako Ludwik II).

Ludwik prowadził politykę profrancuską. Już w 1319 r. odwiódł Roberta III od zbrojnej próby odbicia miasta Lille. Skłonił go natomiast do odnowienia więzi lennej z królem Francji Filipem V. Po zostaniu hrabią Flandrii Ludwik nałożył na poddanych ogromne podatki. Sprawiły one, że już w 1323 r. wybuchło wielkie powstanie ludowe pod wodzą Nicolaasa Zannekina. Zannekin i jego ludzie zdobyli Nieuwpoort, Veurne, Ieper i Kortrijk. W tym ostatnim mieście w ręce buntowników dostał się sam hrabia Ludwik. W 1325 r. buntownicy podjęli nieudaną próbę opanowania przyłączonych w 1305 r. do Francji Gandawy i Oudenaarde.

Wówczas w spór wmieszał się król Francji Karol IV Piękny. Doprowadził on do podpisania pokoju w Arques i uwolnienia Ludwika z niewoli. Pokój nie trwał długo i rebelia wybuchła ponownie już w 1326 r. Ludwik uciekł do Francji, gdzie starał się o pomoc dworu królewskiego. Został wysłuchany dopiero w 1328 r. przez nowego króla Filipa VI. 28 maja 1328 r. Ludwik został przezeń pasowany na rycerza, a na odbywającej się następnego dnia koronacji Filipa Ludwik podawał mu miecz Karola Wielkiego. W czasie uroczystości Filip złożył obietnicę pomocy Ludwikowi. Spełnił ją już następnego lata. 23 sierpnia 1328 r. wkroczył do Flandrii i pokonał buntowników pod Cassel. Ludwik został przywrócony na tron Flandrii, a samo hrabstwo poddanie silniejszej kontroli francuskiej.

Profrancuskie rządy Ludwika I dalej nie cieszyły się sympatią flamandzkiego kupiectwa, silnie związanego ekonomicznie z Anglią, której król, Edward III, miał prawa do francuskiego tronu. Kiedy w 1337 r. Edward zdecydował się walczyć o francuską koronę, jego pierwszym krokiem było podporządkowanie Flandrii. Edward natrafił tu na podatny grunt. Zaczął od wstrzymania importu flandryjskiej bawełny, co w krótkim czasie doprowadziło do przyjęcia przez kupców protekcji angielskiej. Ludwik musiał ponownie uciekać do Francji, a władzę we Flandrii przejęła oligarchia kupiecka na czele z Jacobem van Arteveldem.

Podczas dalszych walk wojny stuletniej Ludwik walczył u boku Francuzów. Zginął 26 sierpnia 1346 r. w bitwie pod Crecy. Jest pochowany w Brugii.

21 czerwca 1320 r. poślubił Małgorzatę Francuską (1310 – 9 maja 1382), córkę króla Francji Filipa V Długiego i Joanny II, hrabiny Burgundii. Został z nią zaręczony już w 1317 r. Ludwik i Małgorzata mieli razem jednego syna: