Lina cumownicza

Z Wikipedii

Zacumowany statek

Lina cumownicza, cuma - gruba lina z włókien roślinnych (niegdyś) lub z tworzywa sztucznego (dziś), albo też stalowa, służąca do cumowania, czyli mocowania jednostki pływającej do brzegu, lub do innej jednostki, oraz do holowania i tym podobnych czynności (np. obracanie jednostki na dalbie). Mocuje się ją na lądzie (nabrzeże, pomost) do polera lub pierścienia cumowniczego, a na jednostce do polera lub (na mniejszych jednostkach) do knagi. Liny podawane na brzeg mogą mieć koniec wolny, lub zakończony dużym uchem.

Liny cumownicze mogą nosić różne nazwy w zależności od ich użycia na zacumowanej jednostce:

• cumy ciągną się od dziobu jednostki w przód pod kątem w kierunku nabrzeża, a z rufy w tył,
• szpringi działają odwrotnie - od strony rufy na brzeg pod kątem do przodu, a od strony dziobu do tyłu,
• bresty - to liny biegnące prostopadle do nabrzeża (stosuje się je rzadko, m.in. w przypadku większego zafalowania w porcie).

Ponadto, gdy jednostka pływająca jest zacumowana nie burtą, lecz dziobem lub rufą, to cumą nazywa się zarówno linę biegnącą w stronę brzegu, jak i tę drugą, biegnącą w stronę wody, np. do boi cumowniczej. Potocznie wszystkie liny cumownicze nazywa się cumami, także przy holowaniu.

W przypadku grubych lin z włókien roślinnych, ich rdzeń może mieć tzw. duszę, czyli włókna nasączone smołą, tłuszczem mineralnym lub innym środkiem zapobiegającym gniciu. Na liny cumownicze nakłada się niekiedy specjalne tarcze, w kształcie pierścieni obejmujących pełny obwód liny, w celu uniemożliwienia przedostania się pomiędzy brzegiem i jednostką zwierząt, np. szczurów. Dosyć niefortunnym, aczkolwiek stosowanym terminem jest tutaj szczurołap.

Liny cumownicze:
(1) - cuma dziobowa; (2) - brest dziobowy; (3) - szpring dziobowy; (4) - szpring rufowy; (5) - brest rufowy; (6) - cuma rufowa