Ksawery Piwocki

Z Wikipedii

Franciszek Ksawery Piwocki (ur. 19 listopada 1901 we Lwowie, zm. 14 grudnia 1974 w Warszawie), polski historyk sztuki, etnolog, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyrektor Państwowego Muzeum Etnograficznego.

Studiował na Uniwersytecie Lwowskim, początkowo architekturę (1921-1923), następnie historię sztuki (1923-1926). Wśród jego wykładowców byli m.in. Szczęsny Dettloff, Jan Bołoz-Antoniewicz, Mieczysław Gębarowicz i Władysław Podlacha, pod kierunkiem którego przygotował w 1931 rozprawę doktorską, poświęconą polskiemu drzeworytowi ludowemu. Pracował jako asystent w Muzeum Lubomirskich we Lwowie, w latach 1930-1935 był naczelnym konserwatorem zabytków okręgu lubelskiego, następnie wileńskiego. W 1938 został dyrektorem Muzeum Przemysłu Artystycznego we Lwowie. Po zajęciu Lwowa przez Niemców pracował jako bibliotekarz. Należał do Armii Krajowej, później był żołnierzem I Armii Wojska Polskiego, dochodząc do stopnia porucznika.

Po wojnie osiadł w Warszawie. Podjął pracę na Akademii Sztuk Pięknych jako profesor i kierownik Katedry Nauk Historycznych, a w latach 1946-1957 i 1968-1971 pełnił funkcję prorektora. Wykładał także historię sztuki na Uniwersytecie Poznańskim (1953-1961) oraz na Uniwersytecie Warszawskim. Był członkiem wielu organizacji naukowych zajmujących się historią sztuki (także międzynarodowych), przewodniczył Komitetowi Nauk o Sztuce PAN, zasiadał w Radzie Naukowej Instytutu Sztuki PAN; przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Uhonorowany Nagrodą Herdera.

Był autorem ponad 200 prac naukowych, w tym kilkunastu książek, m.in. Historyczna geneza polskiej sztuki ludowej (1953), Pierwsza nowoczesna teoria sztuki (1970), Sztuka żywa (1970), Historia sztuki powszechnej. Ogłaszał prace na łamach nie tylko czasopim specjalistycznych, ale także m.in. "Miesięcznika Literackiego", "Poezji", "Współczesności", "Estetyki".

Źródła:

• Jacek Olędzki, Ksawery Piwocki (1901-1974), w: "Etnografia Polska", XX, zeszyt 1, 1976