Krajowa Rada Sądownictwa
Z Wikipedii
Krajowa Rada Sądownictwa jest organem kolegialnym istniejącym od 29 XII 1989; składa się z 25 członków (art. 187 ust. 1 Konstytucji):
- Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Ministra Sprawiedliwości (wchodzą w skład KRS z urzędu, na czas sprawowania funkcji),
- jednej osoby powołanej przez Prezydenta Rzeczypospolitej,
- piętnastu członków wybranych spośród sędziów Sądu Najwyższego, sądów powszechnych, sądów administracyjnych i sądów wojskowych,
- czterech członków wybranych przez Sejm spośród posłów oraz dwóch członków wybranych przez Senat spośród senatorów.
Kadencja wybieranych członków KRS wynosi 4 lata (art. 187 ust. 3 Konstytucji).
Do najistotniejszych uprawnień Rady należy:
- podejmowanie uchwał w sprawach wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej aktów normatywnych w zakresie dotyczącym niezależności sądów i niezawisłości sędziów,
- rozpatrywanie i ocena kandydatur do pełnienia urzędu sędziowskiego oraz przedstawianie Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosków o powołanie sędziów w Sądzie Najwyższym, Naczelnym Sądzie Administracyjnym, sądach powszechnych, wojewódzkich sądach administracyjnych i sądach wojskowych,
- występowanie do Rzecznika Dyscyplinarnego z żądaniami wszczynania postępowań dyscyplinarnych w stosunku do sędziów oraz odwoływanie się od wyroków sądów dyscyplinarnych pierwszej instancji,
- rozpatrywanie wniosków o przeniesienie sędziów w stan spoczynku, wyrażanie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziów, którzy ukończyli 65 rok życia,
- rozpatrywanie wystąpień sędziów w stanie spoczynku o powrót na stanowisko sędziowskie,
- wybór Rzecznika Dyscyplinarnego sędziów sądów powszechnych,
- wyrażanie opinii w sprawie powołania i odwołania prezesów i wiceprezesów sądów powszechnych i sądów wojskowych,
- uchwalanie zbioru zasad etyki zawodowej sędziów[1] i czuwanie nad ich przestrzeganiem[2],
- przeprowadzenie wizytacji sądu lub lustracji pracy sędziego, którego indywidualna sprawa podlega rozpatrzeniu przez Radę.
Jednym z ważniejszych uprawnień Rady do dnia 5 grudnia 2007 r. było ustalanie kryteriów oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie, przeprowadzanej przez prezesów sądów okręgowych i apelacyjnych. Tego dnia ogłoszono w Dzienniku Ustaw wyrok Trybunału Konstytucyjnego[3], w którym orzeczono, że art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy o KRS[4] jest niezgodny z art. 60 Konstytucji RP. Z tym dniem Rada utraciła więc prawo ustalania wspomnianych kryteriów. Ostatnie uchwały w przedmiocie kryteriów zostały podjęte 11 stycznia 2007 r.[5], 19 kwietnia 2007 r.[6] oraz 19 lipca 2007 r.[7].
Przypisy
- ↑ UCHWAŁA Nr 16/2003 KRAJOWEJ RADY SĄDOWNICTWA z dnia 19 lutego 2003 r. w sprawie uchwalenia zbioru zasad etyki zawodowej sędziów
- ↑ dokumenty Krajowej Rady Sądownictwa dotyczące etyki sędziowskiej
- ↑ Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 29 listopada 2007 r. sygn. akt SK 43/06
- ↑ Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 100, poz. 1082 ze zm.)
- ↑ Uchwała Nr 7/2007 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 11 stycznia 2007 r. w sprawie kryteriów oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie, przeprowadzanej przez prezesów sądów okręgowych i apelacyjnych
- ↑ Uchwała nr 32/2007 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 19 kwietnia 2007 r. w przedmiocie wykładni treści uchwały Nr 7/2007 z dnia 11 stycznia 2007 r. w sprawie kryteriów oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie, przeprowadzanej przez prezesów sądów okręgowych i apelacyjnych
- ↑ Uchwała Nr 143/2007 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 19 lipca 2007 r. w sprawie kryteriów oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie, przeprowadzanej przez prezesów sądów okręgowych i apelacyjnych
