Konstancja Łubieńska
Z Wikipedii
Konstancja Łubieńska herbu Pomian (ur. 14 lutego 1798 w Krzekotowicach, zm. 16 stycznia 1867 w Poznaniu). Pochodziła z rodu Bojanowskich, córka Bogusława Bojanowskiego i Magdaleny Kęszyckiej, żona Józefa Łubieńskiego (1792 - 1846), matka Bogusława. Literatka, publicystka polska słynna z talentu, urody i dowcipu, była starannie wykształcona i wychowana.
W 1831 poznała w Poznaniu Adama Mickiewicza, który w tym czasie gościł m.in. w Śmiełowie u jej siostry Antoniny Gorzeńskiej. Została jego kochanką i była gotowa dla niego porzucić męża z dziećmi oraz udać się na emigrację. Wzajemna fascynacja przerodziła się z czasem w przyjaźń, podtrzymywaną później przez trwającą 20 lat korespondencję. Obejmowała ona 29 listów.
Była zaangażowana w konspiracyjną działalność niepodległościową.
Zajmowała się pracą społeczną i literacką, napisała Bajki dla dzieci (1841) oraz powieść Niedowiarek (1842). Po śmierci męża Józefa wyszła za mąż po raz drugi, za Wandalina Wadpola. Była właścicielką Budziszewa oraz Marcelina, w którym przebywała w I poł. XIX w. najstarsza córka Mickiewicza - Maria. W 1850 r. Łubieńska założyła w Marcelinie Szkołę Gospodarską dla dziewcząt.