Komputer zerowej generacji

Z Wikipedii

Komputery zerowej generacji to maszyny konstruowane przed pojawieniem się uniwersalnych, elektronicznych maszyn cyfrowych, o możliwościach dzisiejszych prostych i średnich kalkulatorów programowanych.

Podstawową ich cechą jest brak elementów elektronicznych (lamp i tranzystorów). Budowane były na elementach mechanicznych (np. Z1) lub elektromagnetycznych (np. przekaźnikowy Z3). Do budowy próbowano także wykorzystać gotowe arytmometry elektromechaniczne np. maszynę do fakturowania w PARK.

Mechaniczny Z1 (replika)

Przekaźnikowy Harvard Mark I

[edytuj] Podstawowe cechy

brak elementów elektronicznych
oddzielne pamięci programu i danych o różnej organizacji i formacie (architektura harvardzka)
pamięć szybka o pojemności kilku do kilkudziesięciu słów, czasem ograniczona do samych rejestrów
pamięć pomocnicza na papierowej taśmie perforowanej
pamięć stała w postaci przełączników, np. Harvard Mark I, lub okablowania
arytmetyka dziesiętna, lub dwójkowa
przeważnie nie były maszyną Turinga
szybkość do kilku rozkazów na sekundę
programowanie w języku maszynowym. Jedynie Z4 posiadał asembler (moduł Planfertigungsteil).

[edytuj] Osiągnięcia

arytmetyka binarna i liczby zmiennoprzecinkowe
rozkazy warunkowe
podprogram
podział na bloki: arytmometr, pamięć, jednostka sterująca i urządzenia wejścia/wyjścia
język programowania (asembler)
mikroprogram

[edytuj] Uwagi

Nie zalicza się do nich maszyn analitycznych.
Zerowa generacja nie przez wszystkich jest podawana.
Czasem błędnie zalicza się do niej ENIAC-a, posiadającego prymitywną organizację, ale zbudowanego głównie na lampach.
Komputery zerowej i pierwszej generacji, o organizacji odmiennej od współczesnych, nazywamy wczesnymi komputerami.