Kościół ewangelicko-unijny
Z Wikipedii
Kościół ewangelicko-unijny - unia kościelna utworzona z połączenia kościołów wywodzących się z pokrewnych lub różnych tradycji protestanckich. Najczęściej dotyczy ona zjednoczenia kościoła ewangelicko-augsburskiego (luterańskiego) i kościoła ewangelicko-reformowanego (kalwińskiego) w jeden kościół krajowy.
Pierwszym kościołem unijnym na świecie była Zgoda sandomierska zawarta w 1570 roku. Nie przetrwała ona jednak długo, ale stała się wzorem do naśladowania dla innych wspólnot.
W XVIII wieku idee kościoła unijnego głosił Nikolaus von Zinzendorf i wspierana przez niego Ewangelicka Jednota Braterska. Za właściwy początek rozwoju kościołów ewangelicko-unijnych przyjmuje się 1817 rok kiedy król pruski Fryderyk Wilhelm III Hohenzollern odgórnie zarządził o zjednoczeniu w Królestwie Prus wszystkich zborów ewangelickich pod jedną administracją i wprowadził ujednolicony dla kalwinistów i luteran porządek nabożeństw.
Największy rozkwit protestanckich unii kościelnych nastąpił w XX wieku po zakończeniu II wojny światowej. Najczęściej były to zjednoczenia w ramach jednej wspólnoty kościołów tradycji ewangelicko-reformowanej. Prym wiodły tutaj wspólnoty: prezbiteriańskie, metodystyczne i kongregacjonaliści. Od lat 70. XX wieku nastąpiło spowolnienie w tworzeniu tych związków wyznaniowych na rzecz dialogu międzywyznaniowego.
[edytuj] Przykładowe kościoły ewangelicko-unijne na świecie
- Unia Kościołów Ewangelickich
- Zjednoczony Kościół Chrystusa
- Ewangelicki Kościół Czeskobraterski
- Zjednoczony Kościół Kanady
- Zjednoczony Kościół Ewangeliczny
- Zjednoczony Kościół Protestancki w Holandii
- Kościół Indii Południowych
- Kościół Indii Północnych
- Kościół Ewangelicki Waldensów
- Kościół Chrystusowy w Tajlandii
- Ewangelicki Kościół Unijny na Wielkopolsce
- Ewangelicki Kościół Unijny na Górnym Śląsku
- Kościół Ewangelicko-Augsburski i Helweckiego Wyznania