Klatrat
Z Wikipedii
Klatrat - kompleks klatratowy, sieć typu gość-gospodarz - to struktura nadcząsteczkowa, w której występuje regularna sieć krystaliczna jednego związku chemicznego, wewnątrz której równie regularnie są zaokludowanie (uwięzione) cząsteczki innego związku chemicznego.
Najbardziej znanymi połączeniami klatratowymi są połączenia wody z helowcami (gazami szlachetnymi) oraz wody z metanem.
Klatraty stanowią rodzaj szerszej grupy tego rodzaju struktur nadcząsteczkowych nazywających się wspólnie klasterami. Związki te w czasie tworzenia są w stanie wchłonąć inne substancje małocząsteczkowe. Rozpadają się w czasie topnienia. Przykładem klatratu jest hydrochinon, który potrafi "wchłonąć" siarkowodór, dwutlenek siarki, cyjanowodór i chlorowodór.
Istotnym skutkiem ocieplenia klimatu może być uwolnienie dużych ilości metanu uwięzionego w lodzie, na skutek topnienia klatratu metanu.
[edytuj] Warunki istnienia klatratu
- odpowiednie wymiary cząsteczek gazu, pasujące do wielkości klatek;
- odpowiedni zakres ciśnienia i temperatury - tylko wówczas połączenia te są trwałe.
Jeżeli warunki te nie są spełnione klatrat ulega szybkiemu rozkładowi.
[edytuj] Występowanie
Klatraty otrzymywane są w warunkach laboratoryjnych. Ze względu na dość wąski zakres temperatur i ciśnień, w których tworzą trwałe struktury, nie są one bardzo powszechne w przyrodzie w warunkach ziemskich. Na Ziemi stosunkowo najczęściej występują klatraty metanowe - na dnie oceanów, w trwale zamarzniętym gruncie i wmrożone w lodowce. Bardzo prawdopodobne jest ich występowanie na innych ciałach Układu Słonecznego, gdzie przy rzadkiej atmosferze i niskich temperaturach, panują dość stabilne warunki. Głównymi kandydatami są tu Mars i niektóre księżyce Jowisza oraz Saturna.
