Kazimierz Rokitnicki

Z Wikipedii

Kazimierz Rokitnicki herbu Prawdzic (ur. 1 marca 1701, zm. 17 stycznia 1779), polski duchowny katolicki, archidiakon pułtuski, biskup pomocniczy płocki.

Był synem Andrzeja (cześnika różańskiego) i Teresy z Sulińskich. Uczęszczał prawdopodobnie do kolegium jezuickiego w Płocku. W 1721 został mianowany kanonikiem płockim, w latach 1723-1726 studiował na Akademii Wileńskiej. Sprawował szereg godności kościelnych, był m.in. proboszczem w Przasnyszu, zastępcą wikariusza generalnego i oficjała płockiego, a przy biskupie Antonim Dembowskim (od 1738) wikariuszem generalnym i oficjałem. Od kwietnia do grudnia 1759 pełnił funkcję administratora biskupstwa płockiego po śmierci biskupa Józefa Szembeka. W 1740 na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał doktorat obojga praw. W t.r. przyjął również święcenia kapłańskie (wcześniej miał niższe święcenia). W czerwcu 1740 został kanonikiem pułtuskim, w 1745 kanonikiem w kolegiacie warszawskiej; był archidiakonem dobrzyńskim od 1738 i archidiakonem pułtuskim od 1740.

W listopadzie 1764 został mianowany biskupem pomocniczym płockim (zwierzchnikiem diecezji był wówczas Hieronim Szeptycki), ze stolicą tytularną Alalia; sakrę przyjął w styczniu 1765, prawdopodobnie w Warszawie. Regularnie brał udział w obradach kapituł oraz wykonywaniu obowiązków oficjała płockiego; z ramienia kapituły płockiej kilkakrotnie był deputatem do Trybunału Koronnego. We wrześniu 1778 został odznaczony Orderem Św. Stanisława.

Bratem Kazimierza był Tomasz, kasztelan rypiński, ojciec uczestników konfederacji targowickiej Józefa, Michała Kazimierza i Stanisława.

Źródła

• Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999, ISBN 83-211-1311-7, Warszawa 2000.
• Tadeusz Żebrowski, Kazimierz Rokitnicki, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1989.