Kazimierz I cieszyński

Z Wikipedii

Kazimierz I cieszyński (ur. między 1280 a 1290 - zm. 1358), książę cieszyński w wyniku podziału w 1315, od 1327 dziedziczny lennik czeski, od 1337 w Siewierzu, od 1357 w Bytomiu.

Spis treści

1 Wywód genealogiczny
2 Biogram
3 Potomstwo
4 Bibliografia
5 Zobacz też

[edytuj] Wywód genealogiczny

4. Władysław opolski
	2. Mieszko cieszyński
5. Eufemia Odonicówna
		1. Kazimierz I cieszyński
6. NN
	3. NN
7. NN

[edytuj] Biogram

Kazimierz I był drugim pod względem starszeństwa synem Mieszka cieszyńskiego i nieznanej z pochodzenia księżniczki. Po ojcu odziedziczył w 1315 południowo-zachodnią część księstwa ze stolicą w Cieszynie, która odtąd stanowiła właściwe Księstwo Cieszyńskie.

W 1321 ożenił się z córką księcia sochaczewskiego i czerskiego Trojdena I, księżniczką Eufemią, otwierając tym samym tradycję związków Piastów cieszyńskich z Piastami mazowieckimi.

Kazimierz początkowo pozostawał w dobrych stosunkach z księciem, a od 1320 królem polskim Władysławem Łokietkiem. Dobre stosunki zostały zaprzepaszczone w latach w 1321-1324, kiedy księstwo cieszyńskie zostało kilkakrotnie splądrowane przez najazd wojsk litewskich- sojuszników Łokietka. W konsekwencji Kazimierz w odróżnieniu od starszego brata Władysława oddalił się od Łokietka, zbliżając się politycznie do króla Czech Jana Luksemburskiego, któremu 18 lutego 1327 złożył hołd lenny w Opawie (krok ten już w 1327 przyniósł księciu znaczne profity w postaci obietnicy odziedziczenia księstwa oświęcimskiego po wymarciu tamtejszej linii Piastów). Mocą dyplomu z 23 lutego 1327 Kazimierz otrzymał zapewnienie dziedzicznego posiadania Księstwa Cieszyńskiego oraz daleko idącej suwerenności wewnętrznej. Od tego momentu nastąpiło związanie Cieszyna z Królestwem Czeskim, mające głębokie konsekwencje nawet w dalekiej przyszłości. Polska uznała ten stan prawny ostatecznie w pokoju namysłowskim w 1348.

Kazimierz zabiegał o utrzymanie jedności terytorialnej swojego księstwa, przez co ustanowił tylko jednego spadkobiercę pośród swych pięciu synów, a pozostałych przeznaczył do stanu duchownego. Starał się również o poszerzenie ziem księstwa. W 1337 nabył od książąt bytomskich ziemię siewierską za 720 grzywien z miastami Siewierzem i Czeladzią, wziął też od księcia brzeskiego (okresowo) pod zastaw okręg namysłowski (było to wiano córki Anny). Zaangażował się również w spór o spadek po książętach kozielsko-bytomskich, dzięki czemu na rok przed śmiercią (decyzja zapadła już w 1355, jednak na dwa lata księstwo przejęła, jako oprawę wdowią Małgorzata Morawska, wdowa po Bolesławie Bytomskim), objął w posiadanie połowę księstwa kozielsko-bytomskiego (z połową Bytomia i Gliwic, Toszkiem i Pyskowicami).

Nie powiodło się za to Kazimierzowi przejęcia księstwa raciborskiego po bezpotomnej śmierci w 1336 stryjecznego brata Leszka. Ziemię tę otrzymał od Jana Luksemburskiego ostatecznie Przemyślida Mikołaj I Opawski

Wzorem swojego ojca Kazimierz dbał także o rozwój miast. Przebudował cieszyński zamek, a około 1320 lokował Bielsko na prawie niemieckim.

Wzmocnił swoją pozycję wydając swoje córki Annę i Agnieszkę wyszły za książąt dolnośląskich (Anna za Wacława I legnickiego, a Agnieszka za Konrada Oleśnickiego).

Kazimierz I cieszyński zmarł w 1358 (choć istnieją pewne przesłanki, że żył jeszcze w 1360, lecz większość historyków przyjmuje te dane za pomyłkę źródła) i został pochowany w krypcie kościoła dominikanów w Cieszynie.

Rządy po nim objął najstarszy z jego żyjących synów - Przemysław I Noszak.

[edytuj] Potomstwo

Anna, żona Wacława I, księcia legnickiego.
Władysław, zm. 1355, sędzia nadworny cesarza Karola IV.
Jolanta Helena, klaryska.
Bolesław, zm. 1356, kanonik wrocławski, od 1355 kapelan cesarza Karola IV.
Przemysław I Noszak.
Agnieszka, żona Konrada II, księcia oleśnickiego.
Jan, kleryk.
Siemowit, joannita.
Elżbieta, cysterska.

[edytuj] Bibliografia

Dworzaczek W., Genealogia, Warszawa 1959.
Golec J., Bojda S., Słownik biograficzny ziemi cieszyńskie, t. 2, Cieszyn 1995, ISBN 83-901-007-07, s. 90-91.
Jasiński K., Rodowód Piastów śląskich, t. 3, Wrocław 1977.
Landwehr v. Pragenau M., Geschichte der Stadt Teschen, Würzburg 1976, s. 2, 3, 126.