Kazimierz Dziekoński

Z Wikipedii

Kazimierz Dziekoński ps. Wołyniec herbu Korab (ur. 4 marca 1779) – zm. (1831?) – generał brygady wojsk polskich w czasie powstania listopadowego, kawaler maltański.

Syn podskarbiego nadwornego litewskiego Antoniego Dziekońskiego.

W czasie insurekcji kościuszkowskiej był adiutantem-porucznikiem przy gen. lejtnancie Michale Wielhorskim. W czasach Księstwa Warszawskiego był adiutantem księcia Józefa Poniatowskiego. Za kampanię przeciwko Prusom odznaczony krzyżem Orderu Virtuti Militari. W 1808 w stopniu majora przydzielony do 1. Pułku Ułanów. Wziął udział w wojnie polsko-austriackiej w 1809, walczył m. in. w bitwie pod Raszynem. Od 1810 jako podpułkownik przydzielony do 14. Pułku Huzarów. W 1813 w stopniu pułkownika stanął na czele tego pułku. Uczsetniczył w bitwie pod Lipskiem, do ostatniej chwili towarzysząc księciu Józefowi jako dowódca osłony naczelnego wodza.

W 1815 został dowódcą 3. Pułku Strzelców Konnych Królestwa Kongresowego. Mianowany generałem brygady w 1828, objął dowództwo 2 brygady Dywizji Strzelców Konnych Królestwa Kongresowego.

W czasie powstania listopadowego dowodził załogą Radomia. W marcu 1831 dowodził polską kolumną pościgową na linii szosy brzeskiej. W czasie wyprawy na gwardię dowodził korpusem osłonowym pomiędzy Sandomierzem a Dęblinem. Przeprowadził kilka udanych działań dywersyjno-zaczepnych na prawym brzegu Wisły. W czerwcu mianowany komendantem twierdzy Praga.

Za udział w postaniu zesłany do Wołogdy. Prawdopodobnie zaginął po drodze, dalszy jego los jest nieznany.

Był odznaczony krzyżem Legii Honorowej.

[edytuj] Bibliografia

• Juliusz Willaume Kazimierz Dziekoński, w: Polski Słownik Biograficzny t. VI, Kraków 1948