Jerzy Daniel Kędzierski

Z Wikipedii

Jerzy Daniel Kędzierski – (ur. 3 stycznia 1902 r. w Warszawie, zm. 29 maja 1981 r. w Warszawie)

Syn Jana i Jadwigi Nowak. Uczeń Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie, które ukończył w 1921 r.; członek Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. jako ochotnik w I batalionie 8 DAK. W roku akademickim 1932/33 absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej – inż. architekt.

Od roku 1924 należy do Polskiej Korporacji Akademickiej Aquilonia, studenckiej organizacji ideowo-wychowawczej, do której należy także rodzony brat Tomasz (Orle Lwowskie, żołnierz wojny polsko-bolszewickiej 1920 r.).

W latach 1928-29 przeszkolony w Szkole Saperów Podchorążych Rezerwy w Modlinie; w 1936 r. awansowany do stopnia ppor. rezerwy.

Żołnierz kampanii wrześniowej 1939 r. dowódca plutonu i zastępca dowódcy kompanii saperów (nr 168) w Brześciu nad Bugiem; w czasie okupacji wykładowca Szkoły Podchorążych AK; por. AK ps. „Kalinowski” – dowódca 2 komp. „Supraśl” w Batalionie im. W. Łukasińskiego.

Bohater Powstania Warszawskiego: dowódca Reduty Ratusz i Pałacu Krasińskich, dwukrotnie ranny, odznaczony Krzyżem Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych, jeniec oflagu Murnau, gdzie został miejscowym prezesem SARP. Awansowany do stopnia kapitana.

Po wojnie udał się na ziemie odzyskane, gdzie kierował odbudową Szczecina. Następnie pracował w zawodzie, architekt Warszawy, Łodzi i Starachowic.

Więzień polityczny PRL w l. 1949-53.

Zmarł w Warszawie, pochowany na Starych Powązkach w grobie rodzinnym.