Jacques Balmat
Z Wikipedii
Jacques Balmat (urodzony w 1762 r. w Chamonix, zmarł w 1834 r. w Sixt-Fer-à-Cheval, dziś w departamencie Hautes-Alpes). Góral z doliny Chamonix, zajmujący się poszukiwaniem kryształów górskich i polowaniem na kozice. Dość dobrze poznał stoki masywu Mont Blanc, jednak i on przez długi czas nie wchodził powyżej linii wiecznego śniegu i uznawał niedostępność tego szczytu. Pomimo tego, iż wiedział o nagrodzie, jaką obiecał H.-B. de Saussure za wskazanie drogi na szczyt Mont Blanc, nie podejmował specjalnych wysiłków by ją odszukać.
W dniu 8 czerwca 1786 r. Balmat przyłączył się do wyprawy przewodników górskich z Chamonix, poszukujących drogi wejścia na szczyt Mont Blanc. Dotarł wówczas przez szczyt Dôme du Goûter (4304 m n.p.m.) na przełęcz Col du Dôme (4237 m n.p.m.), oddzielającą go od szczytowej kopuły Mont Blanc i miał możliwość zapoznać się z bliska z górnymi partiami północnych stoków góry w rejonie Grand Plateau. W dniu 7 sierpnia 1786 r. zaoferował swe usługi jako tragarz doktorowi G. Paccardowi, planującemu zdobycie Mont Blanc drogą przez Grand Plateau. Następnego dnia obaj stanęli na szczycie. Tydzień później Balmat odebrał w Genewie nagrodę od H.-B. de Saussure, a liczne publikacje prasowe M. T. Bourrita przypisały mu wszystkie zasługi w zdobyciu Mont Blanc.
W następnym roku, tj. 1787, J. Balmat stanął na szczycie Mont Blanc jeszcze dwukrotnie : 5 lipca (z dwoma przewodnikami z Chamonix) oraz 3 sierpnia (z wyprawą H.-B. de Saussure). Po tym ostatnim wejściu został kreowany na przewodnika, a Wiktor-Amadeusz III, król Sardynii (i ówczesny władca Sabaudii i Piemontu) zezwolił mu oficjalnie na dodawanie do nazwiska przydomku de Mont Blanc.
Po zwycięskim zejściu do Chamonix w dniu 4 sierpnia Balmat dowiedział się o śmierci swojej córki Judith, leczonej właśnie przez doktora Paccarda. Balmat odczuwał prawdopodobnie żal do G. Paccarda, że zamiast opiekować się chorą, podjął kilkudniową wyprawę górską. Po śmierci doktora Balmat systematycznie wyolbrzymiał swe zasługi w pokonaniu Mont Blanc. W połączeniu z wcześniejszymi i późniejszymi publikacjami doprowadziło to do tego, że jeszcze na początku XX wieku był on uznawany za głównego autora zdobycia najwyższego szczytu Europy. To on – wraz z H.-B. de Saussure – figurują na wzniesionym w 1887 r. w Chamonix pomniku, poświęconym zdobywcom Mont Blanc.
J. Balmat zaginął w wieku 72 lat, poszukując złota w w otoczeniu górnej części doliny Giffre. Jego ciała nigdy nie znaleziono. Poświęcono mu tablicę pamiątkową na ścianie kościoła parafialnego w Sixt-Fer-à-Cheval.
Biografię Balmata napisał w 1986 r., z okazji 200-lecia zdobycia Mont Blanc, Roger Canac. Bohaterem swej książki uczynił go również w 2002 r. pisarz sabaudzki Jean-Pierre Spilmont.
