Intarsja
Z Wikipedii
Intarsja to technika zdobnicza polegająca na tworzeniu obrazu przez wykładanie powierzchni przedmiotów drewnianych (zwłaszcza mebli) innymi gatunkami drewna, czasem podbarwianymi. Wstawki umieszcza się w miejscu usuniętych fragmentów z powierzchni przedmiotu.
Technika znana już w starożytności, rozwinięta w okresie baroku i renesansu. Najstarszym zachowanym przedmiotem jest sarkofag z cedru z ok. 2000 r. p.n.e.
Szczególny rozkwit intarsji nastąpił w Toruniu w wieku XVIII, chociaż technika ta była obecna w Toruniu od drugiej połowy XVI w. Jednak od około 1730 r. stała się ona dominującą techniką zdobniczą w toruńskim stolarstwie artystycznym. Zdobiło się nią wszystkie elementy wystroju wnętrz mieszczańskich (np. szafy sieniowe, szafki ścienne, szafy zegarowe, skrzynki, kasetki, boazerie, drzwi) oraz reprezentacyjnych - ratuszowych, kościelnych (np. portale, drzwi, boazerie). Powstałe takie wyposażenie, odznaczające się swoistymi cechami formalnymi, zyskało miano mebli toruńskich, które osiągnęło wysokie walory artystyczne oraz intensywną wytwórczość. Produkowane w Toruniu meble zyskały dużą popularność. Bezpośrednie związki z meblami toruńskimi wykazuje podobna choć mniej liczna XVIII-wieczna wytwórczość elbląska.
