Hrabstwo Kefalenii

Z Wikipedii

Hrabstwo Kefalenii - niezależne państwo u zachodnich wybrzeży półwyspu greckiego składające się z wysp Kefalenii (zwanej w starożytności Kefallenia), Zante i Itaki, istniejące w latach 1194 - 1479.

W 1185 roku Normanowie sycylijscy zorganizowali wielką wyprawę przeciwko Cesarstwu Bizantyńskiemu zajmując Dyrrachion, wyspy: Korfu, Kefalenię i Zante, i po krótkim oblężeniu Tesalonikę. Wysp: Kefalenii i Zante nie udało się już Cesarstwu odzyskać. W 1194 roku, po śmierci teścia i pokonaniu przeciwników, cesarz niemiecki Henryk VI Hohenstauf koronował się w Palermo na króla Sycylii przejmując tym samym władzę nad terytoriami Normanów sycylijskich. Przygotowania do szeroko zakrojonej akcji przeciwko Bizancjum rozpoczął od powierzenia jeszcze w 1194 roku Maio Orsiniemu władzy nad Kefalenią, Zante i Itaką. Cesarz zmarł w trzy lata później we wrześniu 1197, a Maio Orsini przez ponad 60 lat lawirując pomiędzy Wenecją, Królestwem Sycylii a Despotatem Epiru doprowadził do okrzepnięcia i usamodzielnienia się nowego państwa.

Jego syn Ryszard (1260 - 1304) kontynuował politykę ojca coraz aktywniej włączając się w sojuszu z Andegawenami sycylijskimi w sprawy słabnącego Despotatu Epiru. W 1290 roku udzielił despotesowi Epiru Niceforowi I Angelosowi pomocy zbrojnej przeciw armii Bizancjum. Ożenił się też z jego córką Marią. Syn Ryszarda i Marii, Mikołaj po zamordowaniu wuja Tomasza Angelosa objął w 1318 roku władzę nad Epirem. Został zamordowany w pięć lat później przez swego brata Jana (1323), a w rezultacie walk o władzę pomiędzy braćmi Orsini utracili w 1324 roku Hrabstwo Kefalenii na rzecz władającego Achają Jana de Gravina. Hrabstwo na ponad 30 lat zostało przyłączone do Księstwa Achai.

W 1357 roku Kefalenię i Zante opanował Leonard I Tocco przywracając tym samym samodzielność Hrabstwu Kefalenii. W 1362 roku zdobył Leukas, a nieco później również Itakę. Jego syn Leonard II rozszerzył władzę hrabiów Kefalenii o tereny w północno-zachodnim Peloponezie. Brat i następca Leonarda, Karol I (1381 - 1429) próbował po śmierci swego teścia Neria I Acciaiuoli zostać księciem Aten. Po niepowodzeniu tego przedsięwzięcia poczynając od 1399 roku w ciągu 15 lat podbił ziemie Despotatu Epiru. W 1429 po klęsce morskiej pod Patras musiał zrzec się na rzecz Bizancjum swoich posiadłości na Peloponezie. Po śmierci Karola I, jego następca Karol II do 1449 roku utrzymał władzę w południowym Epirze, północny wraz z Joaniną już w 1430 zajęli Turcy. Władza książąt Tocco nad Wyspami Jońskimi i resztkami posiadłości w Epirze utrzymała się do 1479 roku.

Hrabiowie Kefalenii:

Hrabiowie Orsini:

• Maio Orsini (1194-1260)
• Ryszard Orsini (1260-1304)
• Jan I Orsini (1304-1318)
• Mikołaj Orsini (1318-1323)
• Jan II Orsini (1323-1324)

Hrabiowie Tocco:

• Leonard I Tocco (1357- )
• Leonard II Tocco
• Karol I Tocco (1381-1429),
• Karol II Tocco (1429- )
• Leonard III Tocco ( -1479)

[edytuj] Bibliografia

• J. Bonarek, Grecja po IV krucjacie..., w: J. Bonarek (red.) Historia Grecji, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ss. 344, 380-382, ISBN 83-08-03819-0.