Homofonia (muzyka)
Z Wikipedii
Homofonia jest to rodzaj faktury, w której melodii, znajdującej się zazwyczaj w najwyższym głosie, towarzyszy akompaniament. Muzyka oparta na fakturze homofonicznej nosi nazwę muzyki homofonicznej.
Przeciwstawieniem homofonii jest polifonia, czyli wielogłosowość.
Homofonia - polega na dominacji melodii prowadzonej w pierwszym głosie, najczęściej jest to głos wykonujący najwyższa melodię. W takich utworach akompaniament występuje w formie pionów akordowych lub figuracji. Rozkwit tej faktury przypada na epokę klasyczną i romantyczną. Występuje w wielu ówczesnych formach muzycznych. Wszyscy ówcześni kompozytorzy komponowali ten rodzaj muzyki.
Źródło: lekcje w szkole muzycznej
homofonia [gr.], muz. rodzaj techniki kompozytorskiej, a także rodzaj faktury muz., którego istotą jest priorytet jednej melodii (najczęściej w głosie najwyższym) w stosunku do akompaniamentu harmonicznego (akordy, figuracje), w przeciwieństwie do polifonii; prototypem h. była monodia akompaniowana z basso continuo (powstała ok. 1600); rozkwit h. w okresie klasycyzmu i romantyzmu wiąże się ze wzrostem znaczenia czynnika harmonicznego (harmonika funkcyjna) w strukturze dzieła muz.; w XX w. różnica między h. a polifonią zatarła się w punktualizmie. Homofonia to też jedno głos,czyli wszyscy zaczynają śpiewać utwór tym samym czasie z orkiestrą lub bez.
Źródło: Zeszyt od muzyki z klasy 1 gimnazjum
