Hindenburg (sterowiec)
Z Wikipedii
LZ-129 Hindenburg - niemiecki sterowiec pasażerski. Wraz z bliźniaczym LZ-130 Graf Zeppelin II, był największym sterowcem w historii. Zapewniał podróżnym przelot przez Atlantyk w luksusowych warunkach. Na cześć byłego prezydenta Republiki Weimarskiej nosił imię Hindenburg
Długość 245 m, średnica 41 m, zawierał 200,000 m³ wodoru w 16 zbiornikach. Napęd to 4 silniki , o mocy 1200 KM każdy. Prędkość maksymalna 135 km/h.
Hindenburg był zdolny przewozić 72 pasażerów (rejs transatlantycki: 50) oraz 61 osób załogi. Z powodów aerodynamicznych, pomieszczenia załogi znajdowały się wewnątrz sterowca, a nie w gondoli pod sterowcem.
Hindenburg był przystosowany konstrukcyjnie do wypełnienia helem, ale z powodu embargo narzuconego przez USA sterowiec został przerobiony na użycie wodoru, co nie stanowiło większego problemu, ponieważ Niemcy miały doświadczenie z użyciem tego gazu. Żeby zapobiec zapaleniu gazu, poszycie sterowca było wykonane z materiału, który zapobiegał wyładowaniom elektrycznym. Na pokładzie sterowca znajdowała się również palarnia; pomieszczenie to było utrzymywane pod ciśnieniem, żeby zapobiec dostaniu się doń palnego gazu.
Spis treści |
[edytuj] Służba
Kariera Hindenburga rozwijała się na bazie kariery jego poprzednika - sterowca LZ 127 Graf Zeppelin. Przez cały 1936 rok Hindenburg przeleciał 191583 mile przewożąc 2798 pasażerów oraz 160 ton ładunku i poczty. W kolejnym roku statek wykonał 17 lotów przez Atlantyk, w tym 10 lotów do USA i Brazylii. Pokonał również rekord Atlantyku, podwójnie go przekraczając w ciągu 5 dni, 19 godzin i 51 minut.
1 sierpnia 1936 r. Hindenburg był obecny podczas ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Berlinie.
[edytuj] Katastrofa
Sterowiec spłonął 6 maja 1937 podczas cumowania na lotnisku w Lakehurst w USA. Zginęło 15 pasażerów i 25 członków załogi. Mimo ogólnego przekonania - większość załogi i pasażerów przeżyła. Również wiele z ofiar nie tyle zginęło w płomieniach, co zostało przygnieceni przez innych, skaczących ze statku pasażerów. Katastrofę przeżył też kapitan sterowca Max Pruss. Z ciężkimi oparzeniami trafił do szpitala. Zginął natomiast główny członek załogi naziemnej, Ernst Lehmann (Leiman). Odpowiadał on m. in. za starty i spóźnienia "Hindenburga". Niektórzy uważają, że stał on na czele sabotażu i kazał zniszczyć "Hindenburga".
Jest kilka hipotez co do przyczyn katastrofy. Jedni sugerują sabotaż. Inni, że katastrofa Hindenburga została spowodowana zmęczeniem materiału poszycia sterowca.
Badania ujawniły jednak, że poszycie sterowca było polakierowane środkiem, który miał właściwości gromadzenia w sobie ładunku elektrycznego. Podczas przelotu na poszyciu w tylnej części sterowca zgromadziło się bardzo duża ilość ładunku elektrycznego. Gdy zacumowano Hindenburga, między płatami naelektryzowanymi poszycia a nienaelektryzowanymi przeskoczyła iskra, która zapoczątkowała pożar łatwopalnej powłoki. Wybuch wodoru nastąpił dopiero po kontakcie z ogniem. Za tą teorią przemawia również fakt, że na zdjęciach płomienie mają silną barwę - natomiast płomienie palącego się wodoru powinny być niewidoczne. Kolejny argument - wodór w zbiornikach sterowca celowo został silnie nasycony zapachem czosnku; zapach ten nie był odczuwalny przed katastrofą, co kwestionuje nieszczelność zbiorników i wyciek wodoru jako przyczynę katastrofy. Po tym wypadku niektórzy pasażerowie znajdowali w szczątkach maszyny swoje przedmioty, które dziwnym trafem ocalały.
Przeciwnicy teorii zapalenia się poszycia jako pierwszego źródła ognia wskazują, że tak szybkie rozprzestrzenianie się ognia na poszyciu jest wątpliwe, nawet pomimo łatwopalności poszycia - tym bardziej, że cały sterowiec płonął już w 34 sekundzie od pojawienia się pierwszych języków ognia. A kolor płomienia, który powinien być niewidoczny przy palącym się wodorze, dostał intensywnej barwy z powodu innych płonących elementów statku, które zajęły się ogniem - poszycia i aluminiowego szkieletu.
Kapitan Max Pruss uważa, że przyczyną pożaru był sabotaż, a dokładniej - pocisk zapalający wystrzelony z karabinu snajperskiego. Moment, gdy na sterowcu pojawiły się pierwsze języki ognia, nie został jednak przez nikogo sfilmowany, co dodatkowo utrudniło ustalenie przyczyny katastrofy.
Według najnowszych badań przyczyną tak szybkiego rozprzestrzeniania się ognia i zarazem łatwopalności powłoki mogła też być farba zawierająca termit. Były nią pokryte osłony balonetów, za tą hipotezą przemawia kolor płomienia, zaś podważa ją nieco sposób zapłonu, gdyż termit od iskry się nie da podpalić. Możliwe że wpierw zapłonął wodór a dopiero potem termit
[edytuj] Epilog
Tamta katastrofa zakończyła karierę sterowców w dziedzinie turystyki i komunikacji pasażerskiej. Niemniej jednak te maszyny nie wyszły całkowicie z użytku. Są wciąż wykorzystywane w służbach celnych, meteorologii, armii, a ostatnio również w reklamie.
[edytuj] Źródła
Większość relacji i przebiegu katastrofy pochodzi z filmu dokumentalnego Tuż przed tragedią: Sterowiec "Hindenburg.
