Gian-Carlo Rota

Z Wikipedii

Gian-Carlo Rota (ur. 27 kwietnia 1932 w Vigevano, zm. 18 kwietnia 1999 w Cambridge, MA) – matematyk i filozof amerykański włoskiego pochodzenia, profesor matematyki stosowanej i filozofii w MIT i konsultant w Los Alamos National Laboratory.

[edytuj] Biografia

Do Stanów Zjednoczonych przybył na studia w 1950 i podjął naukę na Uniwersytecie Princeton. W 1953 uzyskał tytuł BA i rozpoczął studia na Uniwersytecie Yale, gdzie uzyskał tytuł magistra (1954) i doktora (1956); promotorem jego pracy doktorskiej (p.t. Extension Theory of Differential Operators) był Jacob T. Schwartz. Od 1959 Rota był zatrudniony w MIT.

Rota był zaprzyjaźniony ze Stanisławem Ulamem, z którym współpracował matematycznie oraz nad projektami w Los Alamos National Laboratory (gdzie był konsultantem od 1966).

Wiceprezydent Amerykańskiego Towarzystwa Matematycznego w latach 1995-97.

[edytuj] Dorobek

Na początku swojej kariery zawodowej Gian-Carlo Rota pracował nad zagadnieniami analizy funkcjonalnej, później zajmował się problemami kombinatoryki. Był autorem ponad 200 artykułów matematycznych, szeregu monografii, podręczników akademickich i esejów. W tym:

Garrett Birkhoff, Gian-Carlo Rota: Ordinary differential equations. Waltham, Mass., Blaisdell Pub. Co. 1969.
Henry H. Crapo, Gian-Carlo Rota: On the foundations of combinatorial theory: combinatorial geometries. Cambridge, Mass., M.I.T. Press 1970. ISBN 0262530163
Frank D. Grosshans, Gian-Carlo Rota, Joel A. Stein: Invariant theory and superalgebras. American Mathematical Society, 1987. ISBN 0821807196.
Daniel A. Klain, Gian-Carlo Rota: Introduction to geometric probability. Cambridge University Press, 1997. ISBN 052159362X
Gian-Carlo Rota: Indiscrete Thoughts. Birkhäuser, Boston 1997. ISBN 0-8176-3866-0.