Flawiusz Klemens

Z Wikipedii

Flawiusz Klemens (zm. 95) - rzymski dostojnik, konsul w 95 roku, przypuszczalnie sympatyzujący z chrześcijaństwem.

Był synem Tytusa Flawiusza Sabinusa (II), młodszym bratem Tytusa Flawiusza Sabinusa (III). Bratanek cesarza Wespazjana.

Flawiusz Klemens poślubił swoją kuzynkę Flawię Domityllę (III), córkę Flawii Domitylli (II) i siostrzenicę Wespazjana.

Został skazany na śmierć przez swojego stryjecznego brata, cesarza Domicjana.

Kasjusz Dion podaje, że Klemensa i jego żonę Flawię Domicyllę oskarżono o ateizm, zarzut, pod którym wielu innych, co to zeszli na żydowskie manowce, zostało skazanych. Niektórych czekała śmierć, pozostałych pozbawiono majętności. Domicylla została tylko wygnana na Pandaterię^[1]. Część badaczy przyjmuje, że Flawiusz Klemens nawrócił się na judaizm^[2]. Inni zwracają uwagę na to, że określenia "ateizm" nie można było odnieść do judaizmu, religii uznawanej w Rzymie za legalną, oraz na fakt, że Kasjusz Dion nie posługiwał się nigdy nazwą chrześcijaństwo. Z kolei Euzebiusz z Cezarei podaje, że Domitylla została wygnana ze względu na swoje chrześcijańskie wyznanie; jednak w jego relacji Domitylla jest nie żoną, lecz bratanicą Klemensa. Historyk M. Goguel przypuszczał, że Klemens mógł w tajemnicy podzielać poglądy żony, lecz dbając o swoją reputację i karierę oraz przyszłość synów, adoptowanych przed Domicjana, nie zdecydował się oficjalnie na przyjęcie chrześcijaństwa^[3].

Pojawiła się hipoteza, że wyzwoleńcem Flawiusza Klemensa mógł być papież Klemens I^[4].

Na miejscu domu Flawiusza została zbudowana bazylika św. Klemensa.

Flawiusz Klemens pojawia się w powieściach Wrogowie rodzaju ludzkiego Miki Waltariego i Rzym w płomieniach Paula L. Maiera.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Krawczuk A., Kronika Rzymu i Cesarstwa Rzymskiego, Warszawa 1997, s. 210.
• Krawczuk A., Poczet cesarzowych rzymskich, Warszawa 1998, s. 81-82.