Fauxbourdon
Z Wikipedii
Fauxbourdon -(wł. falso bordone, fałszywy burdon) - rodzaj techniki trzygłosowej, polegającej na stosowaniu równoległych akordów tercjowo-kwartowych, lub kwintowo-kwartowych. Powstała XV w. w kręgu szkoły burgundzkiej. Fauxbourdon miał charakter improwizowany: w nutach określano górny i dolny głos, środkowy pozostawiając dopełnieniu przez grającego (z dopiskiem fauxbourdone).
Technika fauxbourdon była popularna w XV-XVI w. wśród takich kompozytorów, jak G. Dufay, G.Binchois, M.z Radomia, J. Ockeghem, J. Obrecht, G.P. Palestrina, O. di Lasso, J.des Pres. W późniejszych wiekach korzystali z niej J.S.Bach oraz Chopin[1].
[edytuj] Źródła:
- ↑ red. A. Chodkowski: Encyklopedia muzyki. Warszawa: PWN, 2001.
