Eutyches
Z Wikipedii
Eutyches (ur. ok. 378 - zm. ok. 454) - archimandryta klasztoru w Konstantynopolu, twórca monofizytyzmu.
Jako zagorzały zwolennik Cyryla Aleksandryjskiego bronił uchwał Soboru Efeskiego. Występując przeciw Nestoriuszowi sformułował pogląd, że w chwili wcielenia dwie natury utworzyły w Chrystusie tylko jedną naturę, jednocześnie boską i ludzką. Przypisuje mu się pogląd wyrażony słowami: Wyznaję, że Pan nasz stał się z dwóch natur przed zjednoczeniem, lecz po zjednoczeniu wyznaję jedną naturę[1]. W zjednoczeniu miała się dokonać, według niego, całkowita asymilacja natur do tego stopnia, że w Chrystusie należy widzieć tylko jedną naturę. Dwie natury przestały być odrębne w momencie zespolenia, czyli w chwili wcielenia. Natura ludzka rozpłynęła się w naturze boskiej tak, jak kropla słodkiej wody rozpływa się w morzu. Skutkiem takiego twierdzenia jest fakt, że ciało Jezusa nie jest współistotne z naszym ciałem. Chociaż Eutyches nie przyznawał się do prymitywnego doketyzmu, to jednak był o takie idee podejrzewany. W 448 został oskarżony przez biskupa Euzebiusza z Doryleum o herezję i ekskomunikowany przez synod, gdyż nie chciał podpisać formuły przedłożonej mu przez patriarchę konstantynopolskiego Flawiana, która brzmiała: Wyznajemy, że Chrystus jest z dwóch natur po wcieleniu, w jednej hipostazie i w jednej osobie, wyznając jednego Chrystusa, jednego Syna i jednego Pana[2]. Sobór zwołany w Efezie, tzw. "Synod zbójecki" w 449 roku uznał go za prawowiernego. Jego poglądy doprowadziły do zwołania Soboru Chalcedońskiego w 451 roku, który ostatecznie go potępił i skazał na wygnanie.
[edytuj] Bibliografia
- Maksymilian Rode, Mała encyklopedia teologiczna, Warszawa 1988
