See also ebooksgratis.com: no banners, no cookies, totally FREE.

CLASSICISTRANIERI HOME PAGE - YOUTUBE CHANNEL
Privacy Policy Cookie Policy Terms and Conditions
Elżbieta Krzesińska - Wikipedia, wolna encyklopedia

Elżbieta Krzesińska

Z Wikipedii

Elżbieta Krzesińska
Elżbieta Krzesińska podczas pobytu w sanatorium w Busku-Zdroju, 4 czerwca 2008 r.
Data urodzenia 11 listopada 1934
Miejsce urodzenia  Warszawa, Polska Polska
Stan cywilny mężatka
Przydomek Złota Ela
Klub Spójnia Gdańsk Sopocki Klub Lekkoatletyczny
Dyscyplina skok w dal, skok wzwyż, 80 m przez płotki, pięciobój
Rekord życiowy skok w dal: 6,35 m
Rekord życiowy skok wzwyż: 1,625 m
Rekord życiowy 80 m przez płotki: 11 sek.
Letnie Igrzyska Olimpijskie
Grafika:Med_1.png Złoto
1956
Melbourne
Skok w dal
Grafika:Med_2.png Srebro
1960
Rzym
Skok w dal
Mistrzostwa Europy w lekkoatletyce
Grafika:Med 3.png Brąz
1954
Berno
Skok w dal
Grafika:Med_2.png Srebro
1962
Belgrad
Skok w dal

Elżbieta Krzesińska z domu Duńska (ur. 11 listopada 1934 w Młocinach koło Warszawie), "Złota Ela", jedna z najwybitniejszych polskich lekkoatletek, specjalistka skoku w dal. Z powodzeniem, równolegle, uprawiała też inne dyscypliny lekkoatletyczne, wygrywała zawody, ustanawiała rekordy Polski – skok wzwyż, bieg na 80 m przez płotki.

Mistrzyni i wicemistrzyni olimpijska, rekordzistka świata. Nosiła charakterystyczny, długi blond warkocz, który był jej "znakiem firmowym".

Od urodzenia do powstania warszawskiego mieszkała z rodzicami i dwoma braćmi w Młocinach koło Warszawie. W trakcie walk ich dom spłonął i rodzina musiała się ewakuować. Po wyzwoleniu ruszyli na "ziemie odzyskane" i zamieszkali w Elblągu. Tu Ela uczęszczała do szkoły i zdawała maturę. W Elblągu też rozpoczęła się przypadkowo jej kariera sportowa – pod koniec roku szkolnego, z powodu licznych nieobecności na lekcjach w-f, nauczyciel oznajmił jej, że otrzyma od niego na świadectwie piątkę jeśli przeskoczy poza narysowaną przez niego na piasku skoczni linię. Skok zaliczeniowy wypadł znakomicie, Ela wylądowała daleko poza wyznaczoną linię – i to właśnie zwróciło na nią szczególną uwagę i pozwoliło odkryć jej wyjątkowy talent.

Elżbieta Duńska po maturze zdała egzaminy na studia medyczne w Gdańsku i tam, równolegle ze studiami rozpoczęła właściwy trening lekkoatletyczny. Od 1952 r. jej trenerem został Andrzej Krzesiński, z którym pobrali się 1 stycznia 1955 r.

Trzykrotnie startowała w igrzyskach olimpijskich: Helsinki 1952, Melbourne 1956, Rzym 1960.

Podczas debiutu olimpijskiego w Helsinkach, w 1952r., mimo znakomitego skoku, sędziowie sklasyfikowali ją dopiero na 12. miejscu. Przyczyną degradacji polskiej zawodniczki był jej długi warkocz, który przy lądowaniu, gdy miała odchyloną do tyłu głowę, pierwszy dotknął piasku i zostawiał na nim długi ok. 60 cm ślad. W tej niecodziennej sytuacji sędziowie przerwali zawody by rozważyć jaką odległość skoku jej uznać – od belki do początku śladu warkocza, czy do śladu ciała. Mając mało czasu i wobec ostrego protestu Węgrów, orzekli, niestety, że "warkocz jest częścią ciała" i od odległości, która dawała Polce 2. miejsce, odjęli "warkoczowe". Skutkiem tego zamiast na olimpijskim podium Elżbieta Duńska "wylądowała" w Helsinkach na 12. miejscu. Po tym finale w Polsce wywiązała się "warkoczowa debata narodowa" – słyszało się hasło "Duńska obetnij warkocz bo nie chcemy tracić centymetrów!" , jak również "Duńska nie obcinaj warkocza bo jest on własnością narodu". Po tych doświadczeniach Ela, przed następnymi igrzyskami przezornie skróciła warkocz.

Z Olimpiady w Helsinkach pochodzi również słynne zdjęcie, wykonane w trakcie skoku treningowego, na którym bosa[1] Ela z blond warkoczem szybuje nad piaskiem skoczni.

Na Olimpiadzie w Melbourne, w 1956r., Elżbieta startowała już pod nazwiskiem Krzesińska i była bezkonkurencyjna – w finale wyrównała własny rekord świata – 6,35 m, ustanowiła tym samym nowy rekord olimpijski i zdobyła złoty medal. Było to jedyne złoto dla Polski na tych igrzyskach. W Polsce zapanowała euforia, a "Złota Ela" w Gdańsku była noszona na rękach. Dostawała zewsząd gratulacje, wiele z nich przechowuje do dziś. Jeden z telegramów brzmiał: "Przy dźwiękach Jeszcze Polska nie zginęła, Bóg zapłać!, Pyrkowie, Australia"

Na dwa miesiące przed igrzyskami w Rzymie, w 1960 r., na zgrupowaniu w Spale, doznała kontuzji. Podczas wykonywania skoku pechowo uderzyła piętą[2] w wystającą deskę skoczni, doznała ciężkiego stłuczenia kości piętowej. Powstał duży niegojący się wysięk. Uraz wyłączył ją zupełnie z treningu, przez kolejne tygodnie poruszała się o kulach. Na dwa tygodnie przed olimpiadą, zdecydowała się na bardzo ryzykowny zabieg, na likwidację wysięku i stanu zapalnego silnym naświetlaniem promieniami RTG. Terapia poskutkowała i zawodniczka wyruszyła do Rzymu. W drodze Koleżankom z reprezentacji oświadczyła, że mimo wszystko zamierza zdobyć złoto i jeśli się to uda, to na kolanach wróci ze stadionu do wioski olimpijskiej. W dniu finałów pech dał znać o sobie jeszcze raz. W porannych eliminacjach w pierwszych skokach łatwo uzyskała awans do finału. Wróciła więc do wioski, ale kolce[3] zostawiła w roztargnieniu przy bieżni. Gdy po południu przybyła na stadion by wziąć udział w rozstrzygających skokach okazało się, ze jej buty zniknęły[4] i "Złota Ela" nie ma w czym skakać. W opresji poratował ją "Adidas", który awaryjnie, na prośbę pana Tadeusza Starzyńskiego, trenera Józefa Schmidta i kadry trójskoczków, wypożyczył jej na czas finału, o dwa numery za duże, męskie kolce sprinterskie. Mimo tych wszystkich zdarzeń, osłabiona kontuzjami i w butach z zawiniętymi noskami Elżbieta Krzesińska na rzymskich igrzyskach skoczyła drugi wynik i została wicemistrzynią olimpijską. Złoto w Rzymie zdobyła Wiera Kriepkina, której w tym sukcesie znacząco dopomogła sama Krzesińska – od początku finału Kriepkina miała kłopot z dobraniem rozbiegu i zwróciła się o pomoc do Polki. Krzesińska, która na ten czas miała oddane dłuższe skoki, doradziła rywalce co zrobić by poprawić rozbieg. Rada okazała się skuteczna, bowiem Kriepkina w kolejnym skoku (6,29 m) idealnie "trafiła w deskę", przeskoczyła "Złotą Elę" (6,27 m) i zdobyła złoty medal olimpijski. Po zawodach, w polskiej reprezentacji żartowano, że Ela nie wygrała bo pewnie nie chciała zedrzeć sobie kolan w drodze do wioski olimpijskiej.

Na Mistrzostwach Europy Elżbieta Krzesińska zdobyła dwa medale: brązowy w Bernie 1954 i srebrny w Belgradzie 1962. W Sztokholmie w 1958 r. nie startowała, gdzyż w tym roku urodziła córkę.

Była rekordzistką świata w skoku w dal (6,35 m) (1956).

Wielokrotnie zdobywała mistrzostwo Polski w wielu dyscyplinach: w skoku w dal (1952, 1953, 1954, 1957, 1959, 1962, 1963), w biegu na 80 m przez płotki (1957 oraz w pięcioboju (w 1953 i 1962). Ustanawiała rekordy Polski we wszystkich tych konkurencjach, również w skoku wzwyż.

Jan Mulak, twórca polskiego Wunderteamu lekkoatletycznego lat 50. i 60., zwykł mówić, że to Elżbieta Krzesińska a nie Irena Szewińska była największym żeńskim talentem lekkoatletycznym jaki spotkał w swoim życiu[5].

Zwyciężyła w Plebiscycie Przeglądu Sportowego, w 1956 r. na najwybitniejszego sportowca Polski. W tym plebiscycie zajmowała też: w 1954 – 7. miejsce, w 1957 – 8. miejsce, a w 1960 była szósta.

Z wykształcenia jest lekarzem stomatologiem, prywatnie – żoną znanego tyczkarza i trenera tyczkarskiego, olimpijczyka Andrzeja Krzesińskiego. W 1981 r., tuż przed stanem wojennym wyjechała do męża do Anglii, skąd niebawem wspólnie przenieśli się do USA. Tam mieszkali 20 lat, Elżbieta pracowała jako trener lekkiej atletyki. W 2000 r. powróciła z mężem do Polski i zamieszkałą w Warszawie.

Elżbieta Krzesińska w 1994 r. wydała swoje wspomnienia, w książce pt. Zamiatanie warkoczem.

Przypisy

  1. na początku kariery Elżbieta Duńska, by "czuć ziemię", często skakała na bosaka
  2. Elżbieta Krzesińska, by "czuć ziemię", często skakała na bosaka
  3. buty sportowe z kolcami specjalnie przystosowane do skoku w dal.
  4. później się okazało, że to zawodniczka z innej ekipy "pożyczyła sobie" jej buty i nigdy już ich nie oddała.
  5. Wszystkie wprowadzone informacje pochodzą z rozmowy z panią Elżbietą Krzesińską podczas dwóch prywatnych spotkań z nią w sanatorium, w Busku-Zdroju, 4 czerwca i 5 czerwca 2008 r.

[edytuj] Link zewnętrzny:

W innych językach


aa - ab - af - ak - als - am - an - ang - ar - arc - as - ast - av - ay - az - ba - bar - bat_smg - bcl - be - be_x_old - bg - bh - bi - bm - bn - bo - bpy - br - bs - bug - bxr - ca - cbk_zam - cdo - ce - ceb - ch - cho - chr - chy - co - cr - crh - cs - csb - cu - cv - cy - da - de - diq - dsb - dv - dz - ee - el - eml - en - eo - es - et - eu - ext - fa - ff - fi - fiu_vro - fj - fo - fr - frp - fur - fy - ga - gan - gd - gl - glk - gn - got - gu - gv - ha - hak - haw - he - hi - hif - ho - hr - hsb - ht - hu - hy - hz - ia - id - ie - ig - ii - ik - ilo - io - is - it - iu - ja - jbo - jv - ka - kaa - kab - kg - ki - kj - kk - kl - km - kn - ko - kr - ks - ksh - ku - kv - kw - ky - la - lad - lb - lbe - lg - li - lij - lmo - ln - lo - lt - lv - map_bms - mdf - mg - mh - mi - mk - ml - mn - mo - mr - mt - mus - my - myv - mzn - na - nah - nap - nds - nds_nl - ne - new - ng - nl - nn - no - nov - nrm - nv - ny - oc - om - or - os - pa - pag - pam - pap - pdc - pi - pih - pl - pms - ps - pt - qu - quality - rm - rmy - rn - ro - roa_rup - roa_tara - ru - rw - sa - sah - sc - scn - sco - sd - se - sg - sh - si - simple - sk - sl - sm - sn - so - sr - srn - ss - st - stq - su - sv - sw - szl - ta - te - tet - tg - th - ti - tk - tl - tlh - tn - to - tpi - tr - ts - tt - tum - tw - ty - udm - ug - uk - ur - uz - ve - vec - vi - vls - vo - wa - war - wo - wuu - xal - xh - yi - yo - za - zea - zh - zh_classical - zh_min_nan - zh_yue - zu -