Człowiek pogryzł psa
Z Wikipedii
| Człowiek pogryzł psa | |
| Oryginalny tytuł | C'est arrivé près de chez vous |
| Gatunek | thriller, czarna komedia |
| Kraj produkcji | .svg/20px-Flag_of_Belgium_(civil).svg.png){kind=small} Belgia |
| Język | francuski |
| Główne role | Benoît Poelvoorde, Rémy Belvaux, André Bonzel, Jenny Drye |
| Data premiery |  maj 1992, 28 lutego 1994 |
| Czas trwania | 95 min. |
| Produkcja | |
| Reżyseria | Rémy Belvaux |
| Scenariusz | Rémy Belvaux, Andre Bonzel, Vincent Tavier |
| Muzyka | Jean-Marc Chenut |
| Zdjęcia | Andre Bonzel |
| Montaż | Rémy Belvaux, Eric Dardill |
| Produkcja | Les Artistes Anonymes |
| Dystrybucja | Best Film |
| Od lat | 18 |
| Człowiek pogryzł psa na IMDb | |
Człowiek pogryzł psa – belgijski thriller (uważany również za czarną komedię) wyprodukowany w 1992. Zdobywca wielu nagród i nominacji. Premiera filmu odbyła się na Festiwalu w Cannes. Film charakteryzuje się niedbałym montażem, błędami dźwiękowymi i zdjęciowymi, filmowaniem "z ręki". Nagrany jest w technice czarno-białej. Zabiegi te miały stworzyć wrażenie filmu dokumentalnego i realności akcji.
Opowiada o zawodowym mordercy, Benie, zabijającym a następnie okradającym listonoszy, emerytów, ludzi średnio zamożnych ale nigdy znanych i bogatych. Pełny jest pseudo-filozoficznych monologów głównego bohatera. Jeden z najbardziej okrutnych filmów. Polska wersja filmu (VHS) jest reklamowana sloganem: Przerażenie i okrucieństwo – do dziś nie wiedziałeś co to znaczy.
Spis treści |
[edytuj] Nominacje i nagrody
- 1992 – nagroda SACD za najlepszy film pełnometrażowy na Festiwalu Filmowym w Cannes
- 1992 – nagroda Metro Media na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto (TIFF)
- 1992 – nagrody na Katalońskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w kategoriach najlepszy aktor (Benoît Poelvoorde) i najlepszy film
- 1993 – nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej
- 1993 – nagroda Francuskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych w kategorii najlepszy film zagraniczny
- 1994 – nominacja do Saturna
- 1999 – nominacja do nagrody Josepha Plateau
[edytuj] Obsada
- Benoît Poelvoorde – Ben
- Rémy Belvaux – Remy (reporter)
- André Bonzel – Andre (kamerzysta)
- Jean-Marc Chenut – Patrick (dźwiękowiec 1)
- Alain Oppezzi – Franco (dźwiękowiec 2)
- Vincent Tavier – Vincent (dźwiękowiec 3)
- Jacqueline Poelvoorde-Pappaert – matka Bena
- Nelly Pappaert – babcia Bena
- Hector Pappaert – dziadek Bena
- Jenny Drye – Jenny
- Malou Madou – Malou
- Willy Vandenbroeck – Boby
- Rachel Deman – Tromblon
- Valérie Parent – Valérie
- Alexandra Fandango – Kalifa
- Olivier Cotica – Benichou
- André Laime – starszy mężczyzna w szpitalu
- Édith Le Merdy – pielęgniarka
- Gina Cotica – matka (ofiara)
- Ricardo Cotica – dziecko (ofiara)
- Pierre Vanbraekel – ojciec (ofiara)
- Sylviane Godé – ofiara gwałtu, Martine
- Zoltan Tobolik – mąż ofiary gwałtu
- Marcel Engels – kamerzysta
- Franco Piscopo – inżynier dźwięku
- Venelin Poikov – listonosz 1
- Fernaud Dubois – listonosz 2
- Alain François – wideoreporter
- Antoine Chapelot – kelner 1
- Hughes Tavier – kelner 2
- Pol Vanderwarren – adwokat Bena
- Anne LaGrange – dziennikarz
- Paul Bottemanne – taksówkarz
- Vincent Merveille – bokser
- Irene Gilissen – kobieta w pociągu
- Sabine Tavier – pani Pipi
- Annamaria Szomolanyiova – skrzypaczka
- Carlos Campo Miranda – stróż nocny
- Laurence D'Hondt – dziennikarz
- Daniel Tursh – dziennikarz
- Benoît Mariage – dziennikarz
- Emmanuelle Bada – dziennikarz
- Stéphane Aubier – dziennikarz
- Jean-Paul Geets – klient Malou
- Pascal Lebrun – ofiara drugoplanowa
- Stephanie Aubier – ofiara drugoplanowa
- Alain Hologne – ofiara drugoplanowa
- Micheline Hologne – ofiara drugoplanowa
- Philippe Blasband – ofiara drugoplanowa
- Aldo Fostier – ofiara drugoplanowa
- Jean-Pol Cavillot – ofiara drugoplanowa
- Anny Nologne – ofiara drugoplanowa
- Elaine Leonard – ofiara drugoplanowa
- Marie Travier – ofiara drugoplanowa
- Bruno Belvaux – ofiara drugoplanowa
- Lucien Belvaux – ofiara drugoplanowa
- Jean-Claude Maschetti – ofiara drugoplanowa
[edytuj] Wersja polska
Polska wersja filmu została wydana przez Best Film na kasecie VHS w 1994. Tekst polski opracowała Monika Kulesza, a czytał Tomasz Knapik.
