Choroba afektywna sezonowa
Z Wikipedii
Depresja sezonowa - właściwie: sezonowe zaburzenie afektywne, sezonowe zaburzenie nastroju, choroba afektywna sezonowa, depresja o sezonowym wzorcu przebiegu (ang. SAD - seasonal affective disorder). W sezonowym zaburzeniu afektywnym depresja pojawia się każdego roku około października lub listopada i utrzymuje się przez zimę, aż do całkowitej remisji (czasem wręcz do przejścia w manię) około marca, kwietnia (gdy dni stają się wyraźnie dłuższe).
Zaburzenie to dotyka cztery razy częściej kobiet niż mężczyzn, cierpią też na nie małe dzieci.[potrzebne źródło]
Etiologia zaburzenia jest w chwili obecnej nieznana, ale uważa się[potrzebne źródło], że objawy są spowodowane zaburzeniami neuroprzekaźników w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Badania[potrzebne źródło] wykazują, że epizody depresji wiążą się ściśle z ilością światła słonecznego i temperaturą. Na podstawie tych spostrzeżeń wypracowano terapię, która polega na używaniu sztucznego światła (fototerapia).
Badacze zwracają uwagę na ewolucyjne przyczyny pojawienia się sezonowego zaburzenia nastroju - gdy człowiek żył zgodnie z rytmem pór roku, obniżenie aktywności jesienią i zimą było naturalnym stanem rzeczy.
[edytuj] Objawy:
- obniżona aktywność,
- uczucie smutku,
- lęk,
- nadmierna drażliwość,
- uczucie przewlekłego zmęczenia,
- niechęć do pracy, ale także funkcjonowania w społeczeństwie,
- wzmożona senność, współistniejąca z pogorszeniem jakości snu,
- zwiększenie masy ciała związane ze zwiększonym apetytem, zwłaszcza ze wzmożoną chęcią do spożywania węglowodanów,
- osłabienie popędu seksualnego,
- w skrajnych przypadkach myśli samobójcze.
[edytuj] Leczenie:
- fototerapia, czyli leczenie białym światłem widzialnym przy pomocy specjalnych lamp do fototerapii lub koloroterapii (światło barwne)
- leki przeciwdepresyjne
Profilaktycznie najbardziej odpowiedni jest wyjazd w miesiącach zimowych do krajów o dużej ilości światła słonecznego.