Bitwa pod El-Obeid

Z Wikipedii

Bitwa pod El-Obeid Interwencja brytyjsko-egipska w Sudanie
Data	3-5 listopada 1883
Miejsce	wioska Szeikan w Kordofanie
Wynik	zwycięstwo mahdystów
Terytorium	Sudanu
Strony konfliktu Egipt mahdyści Dowódcy płk William Hicks Muhammed Ahmed ibn Abd Allah al-Maidi Siły 8 000 żołnierzy egipskich, ok. 3 000 nieregularnych, 10 dział górskich, 4 działa polowe, 4 karabiny maszynowe 40 000 żołnierzy, nieznana liczba dział Straty 10 500 zabitych, rannych i wziętych do niewoli nieznane

Bitwa pod El-Obeid (właściwie Al-Ubajid) to starcie sił brytyjsko-egipskich z powstańczym wojskiem Muhammada Ahmada ibn Abd Allaha al-Mahdiego w dniach 3-5 listopada 1883 roku, około 350 kilometrów na południowy zachód od Chartumu w prowincji Kordofan w Sudanie.

Po wybuchu powstania mahdystów wojska egipskie kilkakrotnie próbowały rozbić siły powstańcze, ale za każdym razem bezskutecznie. Po upadku stolicy Kordofanu El-Obeid, nowe siły zostały skierowane na południe celem zniszczenia buntowniczej armii, która dążyła do zajęcia całego Sudanu i zdobycia Chartumu.

Od chwili opuszczenia doliny Nilu w okolicach Ad-Duwajm zgrupowanie płk Williama Hicksa (znanego jako Hicks Pasza) znalazło się w ciężkiej sytuacji na obszarach rozległej, bezwodnej sawanny. Siły tzw. "kordofańskiej ekspedycji Hicksa" stanowiło 7000 piechoty i 1000 kawalerii (głównie egipskiej), uzbrojonej w 10 dział górskich, 4 działa polowe Kruppa i 4 karabiny maszynowe Nordenfelta oraz około 3 000 ludzi z nieregularnych oddziałów (przeważnie tureckich). Zaopatrzenie, w tym racje żywnościowe na 50 dni, niosło 500 wielbłądów.

Siły przeciwnika liczyły ponad 40 tysięcy ludzi uzbrojonych w sześć tysięcy nowoczesnych karabinów i nieznaną liczbę dział zagarniętych w magazynach wojskowych w El-Obeid.

Starcie, do którego doszło w pobliżu wioski Szekkan, trwało trzy dni, przy czym pozbawione wody i amunicji siły egipskie skazane były na porażkę, otoczone przez przeważające liczebnie oddziały mahdystów. W rezultacie bitwa przekształciła się w masakrę. Hicks i ogromna większość jego ludzi została zabita, a zaledwie 500 zdołało się uratować. Straty mahdystów były nieznane, ale zapewne porównywalne.

Skutkiem eliminacji ostatnich sił kolonialnych w Sudanie wojska mahdystów obległy Chartum, który został zdobyty w styczniu 1885 roku.

[edytuj] Bibliografia

• Daniel Gazda, Powstanie Mahdiego 1881-1899, Warszawa 2004, ISBN 83-11-09944-8
• Bryan Perrett, The Battle Book, New York 1993, ISBN 1-85409-125-5